Güneş topla benim için...

7 Aralık 2007 Cuma gecesi saat:24.00’den sonra başlayan Beyazıt Öztürk’ün sunduğu programda Sayın Zülfü Livaneli, genç yetenek, yaşına rağmen bir çok ödülü olan Özgü Namal yabancı bir bayan şarkıcı, zaman zaman katılan diğer ünlüler vardı.

Kısacası program ilgimi çekti. Televizyonun karşısında oturdum, k aldım. Zülfü Livaneli’yi takdir etmek haddim değil, ama çok sevdiğim, şarkılarının, ses tonunun, kişiliğinin beni büyülediğini rahatlıkla ve bütün içtenliğimle söyleyebilirim. Zülfü Livaneli’yi dinlerken hüzünlenir, gözyaşlarımı tutamam. Ey özgürlük, ey kardeşlik….

Bu sözler insanı duygulandırmaz mı? Program devam ederken telefon bağlantıları başladı. Genelde arayan kişiler Zülfü Livaneli ile konuşmak istiyorlar, ona övgüler yağdırıyorlardı. Haksızda değillerdi

Bir ara telefonda genç bir kızın sesi duyuldu.

“Sizi çok seviyorum. İki yıl önce babamı kaybettim, hasta yatağında her sabah onu uyandırırken Güneş Topla Benim İçin... derdim. Babam’a ve bana moral olurdu” dedi.

Bu sözleri duyunca gözyaşlarımı tutamadım. Duygulanan sadece ben değildim. Stüdyodaki bulunan bütün gençler, Beyaz ve misafirleri ağlıyordu. Çok duygulu bir andı. Hasta babasına bu sözlerle moral vermeye çalışan (artık pek fazla göremediğimiz) ince, duygulu kızımıza mı, bu güzel dizeleri yazan büyüklüğünden kuşku duyamayacağımız büyük şair’e mi, bu güzel dizeleri besteleyen üstada mı saygı ve sevgi duymalı bilmiyorum.

Benim beğenim, duygularım boşa değilmiş. Ertesi gün programın yankıları devam etti. Program hakkında yazılar yazıldı, tekrar gösterildi. Keşke hep böyle olsa ama ne yazık ki çok seyrek aralarla böyle programlara rastlıyoruz.

Bu program o kadar bilinç altıma işlemiş ki, programı seyrettiğim geceden beri kendimi “Güneş Topla Benim İçin”’i mırıldanırken yakalıyorum. Dün gece de rüyamda tanımadığım kişilerin yanına giderek Güneş topla Benim İçin derken uyandım.

Evet, birbirimize Güneş toplayıp verelim. Aydınlığa, sıcaklığa ve sevgiye her zamankinden daha çok ihtiyacımız var.