Güneş ufuktan şimdi doğar...

- 1919 yılı Mayısının 19.uncu günü Samsun’a çıktım. Ülkenin genel durumu ve görünüşü şöyleydi:

Böyle başlıyor “Nutuk!..”

Yani söylev… Yani, Mustafa Kemal Paşa’nın ağzından “Bağımsızlık Savaşı”mızın hikaye-i tarihçesi…

Ve devam ediyor büyük devrimci:

- Ülke emperyalistlerin işgali altındaydı.

- Padişah, işgal kuvvetleri ile işbirliği içindeydi.

- Ülke haraptı; asker savaştan çıkmış, bitkindi.

- Ve halk yoksulluk içindeydi..

İşte, O büyük devrimcinin elindeki malzeme… Ve bu malzeme ile yola çıkarak yaratacağı bağımsız Türkiye Cumhuriyeti’nin Samsun vilayeti…

İş vaziyet… Yani, durum!

Ama, “ahval ve şerait” ne olursa olsun…

Yani, içinde bulunulan durum ve koşullar ne gösterirse, göstersin… O’nda devrimci bir karakter, bağımsızlık ruhu ve bir kurmay zekası vardı…

Ve en önemlisi de, özverili bir kişilik…

Kendisine değil, milletine dönüktü bütün eylemleri…

Ve başardı.

Türk halkını harekete geçirmeyi başardı.

Birleştirmeyi başardı.

Bitkin ve perişan bir ordudan, emperyalistleri dize getiren muzaffer bir ordu yarattı.

Bir şeriat ümmetinden, uygar ve laik bir toplum yarattı.

Tam bağımsız, başı dik bir ülke yarattı.

Bugün aynı enerji, aynı düşünce ve aynı ruh, Tandoğan meydanlarında 2009’un Mustafa Kemal’ini aramaktadır.

Bu enerji, düşünce ve ruh, kendi Mustafa Kemal’inin doğum sancıları içerisindedir.

Bir lider durup dururken çıkmaz.

Büyük liderler, uygun zemini ve elverişli koşullara ekleyebilen insanlardır…

Önemli liderler, ciddi ve acil ihtiyaçların arasından süzülerek, halkın taleplerinin sembolleri haline gelirler.

Gerçek liderler birer toplum operatörleridir.

Toplumda süregelen hastalık, ilaç tedavilerine cevap vermez hale gelip, ameliyat aşamasına gelip, dayanmadan, bir operatöre olan ihtiyaç ortaya çıkmaz…

Osmanlı bitmiştir.

İşgal edilmiştir.

Padişah yarı işbirlikçi ve yarı esir gibidir.

Ordu dağıtılmıştır.

Ülke teslim alınmak üzeredir…

Yani ameliyat vaktidir.

İşte Mustafa Kemal Paşa, bu koşullarda Samsun’a ayak basmıştır…

2009’un Türkiye’sinde umutsuz olmaya gerek yoktur.

Durum vahimdir… Doğru.

Ama, demek ki henüz, ameliyat vakti gelmemiştir…

Tarih, zaman içindeki uzun bir yürüyüştür… Ve bizler de yakın tarihimizden, geleceğe doğru yürüyoruz…

Ve dilimizdeki marşı, hep birlikte haykırıyoruz:

- Dağ başını duman almış… Yürüyelim arkadaşlar!..