Günlükten notlar 4

Yine uyuyamıyorum ve gecenin bir yarısı sana yazıyorum. Yine seni rahatsız edeceğim biliyorum; ancak, öyle yalnızım ki! Ne olur bağışla beni! Çok yalnızım!

Üniversiteye başlamak üzere olduğum zamanları anımsıyorum. Nasıl da umut ve hayal doluydum. Bu artık, kaldığım o evden, yaşadığım o hayattan kurtulmam anlamına geliyordu. Bundan böyle bağımsız olabilecektim. Hayatımda yeni bir dönem başlıyordu. Her şey güzel olacaktı. Olmalıydı. Ne de olsa, zaten yıllarca yeteri kadar çekmemiş miydim? Artık, mutlu bir sonu hak etmiyor muydum? Lakin, her şeyin daha yeni yeni başlamakta olduğunu anlayamayacak kadar naiftim. O zamanlar daha yolun çok başındaydık. Hayat hakkında ne biliyorduk ki?

Geçmişe baktığımda öyle çok hata görüyorum ki… Ancak bu hatalar, yaptıklarımdan ziyade, yapmadıklarımı içeriyor ve bugün, yapılacaklar listemdekileri tamamlayamamaktan korkuyorum.

Gecenin bir yarısı neler saçmalıyorum değil mi? Bunu yine neyi var diyeceksin muhtemelen. Neyse, daha fazla saçmalamadan burada bıraksam iyi olacak sanırım.