Güven/me

 

Günümüz toplumunda en önemli ihtiyaç kaybedilen güven şüphesiz!!

 

Yolda yürürken bile düşer olduk sözde dostlarımızın kazdığı çukurlara, arkamıza bakarak yürümekten.

 

Neden bu hale geldik?

Yan komşumuz Aysel, Bakkal Rıza, Manav Hayri, Kasap Necmi ve iş arkadaşımız Canan bile artık güven vermiyor.

 

Liderler ve yöneticiler etrafına, dava ve ideolojik misyonu taşıyan insanlar da yol arkadaşlarına artık güvenmiyor.

 

Bir demlik çay ile merdivenlerimize oturup çekirdek çitlerken tüm mahalle, sokakta oynarken masumane itişen çocuklarımıza bile silahlarla koşar olduk artık.

 

Çalıştığımız ortamlarda-etrafımızda düğünü olanlara, hastası ve cenazesi olanlara el birliği ile yardım ederek destek olurduk. Biz ki;hastalarımızı sırtımızda taşıyarak hastaneye koşan ve taziye olduğunda da evimizdeki herşeyi seferber eden bir millettik.

 

Sevgiler, aşklar, sevdalar ve dostluklar hep sahteleşti.

Güven diye bir şey kalmadı...

 

Hakikaten, ne oldu bize?

Bizler; "onlar, şunlar bunlar" diye parça parça bölündük.

 

Şimdi ise; iş arkadaşlarımız, siyaset, politika ve çeşitli alanlardaki mücadeleler karşısında ihtiras ile hırslarımıza yenilip güven kaybettik maalesef! 

 

Hayvanları tanıdıkça yakınlaşmaya, insanları tanıdıkça da uzaklaşmaya başladık ne yazık ki!

 

Biri vatan haini çıkar, öteki sırrımızı saçar, diğeri düşmanlık yapar... Kime güveneceğiz artık bilemedik.

 

Sosyal medya sahteliğine ise hiç girmeden-açmadan kapatıyorum..

 

“Güvenmek istiyorum, güvenmek istiyoruz.”

 

Allah bizleri hep iyilerle karşılaştırsın. En güzel günlerin ve umut dolu yarınların bizlerle olması dileğiyle.

 

Saygı ve hürmetle