Ha suşisi, ha puşisi

Töre kelimesinden kusasım geldi desem umarım beni sözlerinizle kurşunlamazsınız. Eğer kazara televizyon açarsanız, sabahın köründen akşamın haberine kadar, doymadınızsa size üzerine bir de bol acılı töre dizisi verelim diye bas bas bağıran kanalları siz de görmezden gelemeyeceksiniz. İzlemezsen darılırım, yönetmenimi urfa, mardin kesmemiş, taa şama gitmiş. Ben kendi adıma itiraf ediyorum: töre dizilerinden gına geldi. bö geldi. Kızlar ağlak, sefil ve hamile. Erkekler eli öpülesi mübarek.

İzleye izleye fikrimin ince gülleri söndü. Ucundan kıyısından feminist sandığım hislerim yerle bir oldu. Size de bulaştırmazsam kötüyüm ben kötüyüm. Aslında bakış açınızı biraz değiştirirseniz yok bir farkımız onlardan. Çocuk yapan, yemek yapan, bu arada kocanın gönlünü yapan kadın, ha tarlada çalışmış, ha ofiste fark eder mi? (Eder dediyseniz bundan sonrasını okumayın lütfen o kadar fark kadı kızında da olur.)

Yöredeki kadın başlık parası istemiş çok mu? Otelde düğün gördü de onu mu istemedi yahut fırattan başka su mu gördü ki balayı diye bodrumu tutturmadı. Onunda etrafında bir ordu kadar erkek olaydı istemez miydi ki bir de şuna sırıtayım. Şehirlinin isteklerini duysa “abooo ne ağır töreymiş” demez miydi?

Şimdi bunu okuyan erkekler; kadın her yerde kadın istekleri bitmez ki ana fikrine ulaşmadan bütün kızlar toplansın:

Şu bir gerçek ki; hiçbir bayan olmasın ki –ki gönülden seven hatunlara sözümüz- sevdiği adama, kocaya her ne sıfatsa, en çocuklu ve en kariyerli anında bile hizmet etmesin. İstediğin kadar kadın erkek eşittir diye debelen dur. Yok, böyle bir şey. Doğduğumuzda etiketlendik biz. Kızlar pembe giyer erkekler mavi. Niye? Erkeğe nazar değmesin diye. Sahi, acaba pembe panjurlu ev takıntımız buradan mı geliyor? Neyse güzelim, konuyu dokuz sekizlik bir dörtlükle bağlayıp, halimize ağlayalım.

Dedem korkut der ki;

ha senin eşin, ha onun eri

ha puşisini sarmışsın

ha suşisini

yok diğerinden bir farkın

yatın kalkın

soy soylayın, boy boylayın