Hala bir umut var

Dün günlerden 19 Mayıs'dı. Herkesin çok normal yaşadığı, insanların sadece dershanelerin, iş yerlerinin tatil olduğu bir nimet olarak gördüğü bir gündü. Yani ben öyle zannediyor ve hatta çok kızıyordum. Bana göre 19 Mayıs İstanbul'u, İzmir'i, Ankara'yı tüm Türkiye'yi ayakta alkışlatacak kadar güzel kutlanmalıydı. İktidarın isteksizliğinden, halkın vurdum duymazlığından, hava şartlarının kötü oluşundan yani bir sürü gereksiz sebepten dolayı çok sönük kutlanacaktı.

Gazetelere göz attım. Her birine teker teker.. Günün anlam ve önemini yansıtan belki 1-2 haber, onun dışındaki herşey insanları hiç ilgilendirmeyen magazin konuları, bu yazın moda trendleri falandı. Sinirim ikiye katlandı. Kadıköy Belediyesi'nin Caddebostan'da olacak olan yürüyüşünden haberdardım ve gidecektim tabi ki. Önce çevremdeki yaşıtlarıma sordum, onlara film izlemek daha cazip gelmiş. Onlara benzemiyordum, ne mutlu bana! Odanın camından kafamı gökyüzüne çevirdim, yağmur geliyordu belliydi. Hah dedim çok güzel, zaten insanlar sıcak evlerinden çıkıp gelmek istemeyecekler, bir de yağmur geliyor kesin bir avuç insan oluruz. Yine de pes etmedim. Kot ceketimi giydim, şemsiyemi aldım ve Bağdat Caddesi'ne doğru yola koyuldum. Giderken bile çok inançsızdım. İnsanların bencilliğinden, dünyadan, bayramlardan, başımıza gelenlerden bir haber olmalarından hayli sıkıntılıydım.

Bağdat Caddesi'ne annemle vardığımızda şaşkınlığımıza hakim olamadık. Ne kadar da yanılmıştım. Evet benim arkadaşlarım film izlemeyi tercih etmiş olabilirlerdi ama onların yerine binlerce genç vardı ellerinde asil Türk bayrağı, dillerinde Onuncu Yıl Marşı. Göğsüm kabardı. Hemen aralarına girdik annemle. Sloganlar attık, bayraklarımızı dalgalandırdık genci, yaşlısı, kadını, erkeği..

Dilimizden ne Onuncu Yıl Marşı düştü, ne de  "Bir şey yapmalı." türküsü. İçerisinde Kadıköy Belediye Başkanı'nın olduğu bir tırın peşine takıldık binlerce kişi, Caddebostan'dan Kadıköy'e kadar yürüdük.

Camlardan el sallayan amcalar mı dersiniz, heyecandan pijamasıyla kendini sokağa atan, eline bayrağımızı almayı da unutmayan yaşlı teyze mi dersiniz, yoksa babalarının sırtlarına çıkmış Atatürk T-shirtlü çocuklar mı dersiniz.. Her biri yürürken daha da heyecanlandırdı bizi.

Yanılmıştım ben, hem de çok yanılmıştım. Dün gece restaurantlarda yemek yiyen, sinemalarda film izleyen gençliğe karşı Bağdat Caddesi'nde ortalığı inleten gençlik. Bu bayram bizim bayramımız. Bu ülke, Mustafa Kemal Paşa ve silah arkadaşlarının binbir zorlukla getirdiği bu Cumhuriyet bizlere emanet. Hala bir gençlik var. Hala bir umut var.