Hangimiz sonsuz bir acıyla yaşayabilir ki?

Sonra usul usul konuştun.

Küçük kelimelerle kocaman şeyler anlatıyordun. Dudak kıvrımlarında biriken hüznün vardı, birde söyleyemediklerin...

Söylesene, hangimiz uzatmıştı ellerini, tutmayan hangimizdi?

Hangimizdi, o güne kadar sakladığımız bütün sırlarını, içinde kalan bütün özlemlerini karşısındakine anlatan, yüreğini ortaya koyan?

Hangimizdi, “ben yalnızım, sakın beni bırakma, acılarımla başa çıkamam” diyen sonrada bir gece bu kentten sessizce kaçan?

Hangimizdi, hüznünü bir türlü bitirmeyi beceremeyen…

Hangimizdi,  geceyi tek başına geçirmeye göze alamayan ve her gece birlikte olmak isteyen?

Hangimizdi, bir gece şehirlerarası yolculuğa çıkan ve bir daha geri dönmeyen?

Hangimizdi, hep arayıp yanında olmak isteyen?

Sen değil miydin; yağmurlu gecelerde kollarımın arasına sığınıp, gece yarılarında gitmemi istemeyip sabahın aydınlığını birlikte karşılayalım, diyen?

Sen değil miydin, uzak kentlerin otel odalarında çırılçıplak koynunda yatmalıyım diyen?

Sen giderken elbet değişti bir şeyler.

Hayatın gerçeğine gözlerimin kapalı olduğunu anladım.

Bazı şeylere kör baktığımın farkına vardım.

Belki de tek tesellim, eve kapanıp gözyaşlarımı serbest bırakmak olmuştu ardından. Zavallı yüreğimin yükünü ancak böyle hafifletebileceğimi sanıyordum. Sonra uzun saatlerce gidecek yeri belli olmayan, gelecek diye beklediği kimsesi bulunmayan, umutsuz ve üzgün birisi olarak sokaklarda yürümüştüm. Boş kalmıştı ellerim ve yarına dair hiçbir dileğim yoktu.

Hangimiz sonsuz bir acıyla yaşayabilir ki?

Hangimiz çok sevdiğini kaybettiğinde onun yokluğunu bir başkasıyla kapatabilir ki? Sen gittiğinde orta yerinden yırtılmıştı yaşantım. İç dünyamı hep tamir etmeye çalışıyor, yalnız ve acı dolu kalbimin gözyaşlarını dindirmeye çalışıyor ama başaramıyordum.

Şimdi acılarımı geri alıp bana mutlu günleri tekrar geri verebilir misin?

Şimdi hangi yeni iklimler ilkbaharın tadını verebilir ki?

Hangi gelen gidenin yerini alabilir ki?

Hangi sevda bir başka sevdanın yerini tutabilir ki?

Oysa ben, dudaklarındaki alevin kaderim olsun isterdim.

Her öpüşmede seninle bütünleşmek için neleri mi feda etmezdim ki...

Dudaklarındaki alev kaderim olmalıydı ama sen çoktan gittin....

Eser/ Aşk Eski Bir Fotoğraftı

Yazar: Mustafa Çifci- Aşk Yazarı www.mustafacifci.com

facebook.com/askyazarimustafacifci

t@mustafacifci

İnstagram:mustafa_cifci

Not: Bu eser Mustafa Çifci’nin kitabından alınmıştır. Telif hakkı yazarına ait olup, 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasası kapsamında her hakkı saklıdır. Yazarın yazılı izni alınmadan kopya edilmesi, çoğaltılması, dağıtılması, özet olarak belli bir bölümün başka yerlerde yayınlanması yasaktır.