Hani...

Sevgili Türkan Hocam;

Bugün 19 Mayıs 2009... Bugün Çağdaş Türkiye için ilk adımın atıldığı günün 90. yılı. Çağdaş Türkiye’ye adanmış bir ömrün de, binlerin eşliğinde son adımını attığı gün bugün.

Teşvikiye Camiine sekiz yüz küsur kilometre uzağım sevgili hocam ve elimi ayağımı bağlayan sağlık sorunlarım nedeniyle koşup gelemediysem de...

Hani karşı ağaca bir serçe kondu ya hocam sen musalla taşındayken sessiz sedasız... İşte o kuş bendim.

Hani bir kız çocuğu vardı kalabalıkta arkadaşlarıyla koşup gelmiş, hani çağdaş Türkiye için sulayıp yeşerttiğin kardelenlerden biri... İşte o bendim hocam.

Hani kalabalıktan bir el çok sevdiğin papatyalardan bir demet attı ya tabutunun üzerine... O demetteki papatyalardan biri de bendim.

Hani bir gözyaşı sessizce karışıverdi ya Teşvikiye’den Zincirlikuyu’ya doğru akan insan seline... O gözyaşı bendim hocam.

Hani ışıl ışıl bir umut vardı ya sevgili hocam, cami avlusunu, sokağı, caddeleri doldurmuş çağdaş bir Türkiye umudu... O umut baştanbaşa bendim sevgili öğretmenim.

Ve Sevgili Türkan Hocam... Hani bir utanç vardı ya, hani sana hasta yatağında terörist muamelesi yapılmasına engel olamamanın utancı...

O utanç da bendim hocam... Bağışla.