hatırlıyorum

Hayat: ''Büyüdün artık Hatice' 'diyor bana. ''Büyüdün ve değişti her şey'' yalan değil söyledikleri.

Büyüdüm evet. Babasının elinden tutup bakkala giden o küçük kız değilim artık. Hatırlıyorum: Bin bir türlü hikayeler uydurur anlatırdım babama. Bakkaldan eve giden o kısacık yola bile bir sürü hikaye sığdırırdım. Babamsa hiç sıkılmazdı beni dinlemekten. Oysa şimdi tek başıma giriyorum marketlere ve eve giden yol çok uzun olmasına rağmen bir tane hikaye bile sığdıramıyorum onca mesafeye. Dinleyecek kimse olmadığından belki de...

Üstümü başımı kirletmiyorum ve bu yüzden de annem azarlamıyor artık beni. Ne saatlerce oyun oynayacak arkadaş kaldı etrafımda ne de oynanacak oyun. Hatırlıyorum: Saatlerce hiç sıkılmadan, yorulmadan, dur durak demeden koşturur dururduk. Güzeldi oyunlarımız. Bir amacı yoktu, kazancı, geliri, gideri yoktu. Adı üstünde oyundu işte kazansan da kaybetsen de mutlu olurdun. Büyüdükçe başka oyunları tanıdım. İnsanların birbirleriyle değil birbirlerine oynadıkları oyunları... Çocukluğumdakilere hiç benzemiyorlar oysaki. Sonra dizlerim yara bere içinde değil artık. Başka yaralar bereler var dizlerimde değil de yüreğimde taşıdığım. Hatırlıyorum: hemen her gün düşer bir yerimi kanatır ama umursamaz devam ederdim oyuna. Yara iki güne kalmaz kabuk bağlayacak sonra da uçup gidecekti. Ben ertesi gün tekrar düşecek ama yine hiç düşmemiş gibi devam edecektim. Büyüdükçe gördüğüm oyunlar nasıl benzemiyorsa çocukluğumun oyunlarına yaralarda benzemiyor çocukluk yaralarıma... Oyundan geriye bir yara bere kalıyor yürekte... Hiçbir şey olmamış gibi davranamıyorsun... Kaldığın yerden devam edemiyorsun. Sürekli kanıyor o yara ve günlerin yaranın kabuk bağlamasını beklemekle geçiyor. Yeniden bir oyuna başlamak da hiç kolay olmuyor bu yüzden...

Hızlı hızlı yemiyorum akşam yemeklerimi artık… Dışarıda beni bekleyen arkadaşlarım yok çünkü… Hiç kimse yok artık o yemekte… Tek başınayım. Annem arkandan ağlar onu yemezsen demiyor ama biliyorum her akşam yemeğinde beni düşünüp arkamdan ağlıyor. Babamsa yemekten sonra televizyonun karşısında beni arıyor dizlerinde ve elleri saçlarımda değil de bir boşlukta geziniyor...

Büyüdüm artık evet ve büyüdükçe ben değişti her şey. Küçüldü hayaller, oyunlar yordu, yıllar kanattı... Hayat ilk kez doğru söyledi bana ve bir şey öğretti: Ne kadar büyürsen büyü bir yanın çocuk kalmalı. Sığınacak başka bir şeyin yok çünkü...