Hay ben senin doğurmana emi.!

Bir haber başlığı "Çocuklara hayır demeyi öğrenin"..

Günümüzde çoğunluk ortalığı birbirine katan bir çocuğa "Başkasının çocuğuna müdahale edilmez." düşüncesiyle sessiz kalıyor.

Oysa, haberdeki uzman görüşüne göre çocuğa "Anneni çok zor durumda bırakıyorsun ve hepimizi rahatsız ediyorsun." denmeliymiş.

En son uçakta, çocuğunun taşkınlığını yaklaşık 15 dakika boyunca yok sayan anneyi nazik bir dille uyarınca şu tepkisine maruz kalmıştım; "Tabiiii.. Belli senin doğurmadığın. Evde kaldığın. Kesin kısırsındır zaten."

Hı.?!

"Sen doğurmuşsun da ne olmuş.?! Artı; çocuk çığlığı dinlemek istesem, doğurur kendi çocuğumun çığlığını dinlerim."

Sevgili hemcinslerim; yapmayın lütfen.!

Baba olabileceğine inandığım bir erkekle karşılaşmamış olabilirim..

Ya da çocuğuna  iyi bir gelecek bırakmaktan önce geleceğe iyi çocuk bırakmak istiyorumdur. Dolayısıyla gerekli şartların oluşmasını bekliyorumdur.. (E, öyle ya; beyin var ve kullanması bedava.!)

Çalışan ve mecburen çocuğunu anneanne, babaanne, bakıcı terbiyesiyle yetiştiren anneler grubundan olmamayı planlıyorumdur.. (İşe giden anne baba hakkında her sabah kötü bir çocuk olduğu için kendisini terk ettiklerini düşünen, bu travmayı yaşayan çocuk sen eve geldiğinde kuyruğu yanmış kedi gibi oluyor. Düşman başına.)

Sizin gibi çocuğum şımarık demek yerine "Eeeehehe.! Bizim çocuk hiperaktif ablası." yalanını söyleyen ebleh ebeveynelere dönüşmekten itinayla kaçınıyorumdur..

Ya da hayat mottosu; "en iyi tekne arkadaşımın teknesi, en iyi köpek arkadaşımın köpeği, en iyi bebek arkadaşımın bebeği.. Giderim, sever hevesimi alırım, sorumluluk taşımadığım yaşantıma geri dönerim." olanlardanımdır.. ;)

Bu liste böyle uzar gider.

Tekrar yazıyorum; yapmayınız hanımlar. Açtırmayınız kutuyu, söyletmeyiniz acı gerçekleri.

Sen doğurdun diye ben de doğurmak zorunda değilim.

Toplu taşım araçlarında, kamuya açık alanlarda senin terbiye veremediğin veledine katlanmak zorunda hiç değilim.!

Yersin ayarı, oturursun aşağı.