Hayale mektup - III

Sarmaş dolaş olduk yağmurla.
Bu sabah Dalyan'da.
Yoktu benden başka deli.
Uyuyordu gri hayaller, belli.
Öyle korktum ki.
Olur ya gelmeye kalkarsın.
Üşür, ıslanırsın.
Pek üzüldüm dalgalara.
Islanıyordu onlar da!
Oysa sarılmak isterler bana.
Verir miydin, sorsalar sana?
Bir köşede büzüşmüş ıslak kedi.
Belli ki benden dertli.
Gözler küçülmüş.
Çapak pınarı tıkamış.
Gelmeye pek hevesli.
Çok da üşümüş patili.
Fark ettim.
Ayakkabılarım su alıyor.
Boşa kreşendo!
Maviş Abla'yla selamlaştık.
Yıllardır sığınmış sahile.
Her daim pejmürde.
Şeşen Abi'm baktı geçerken,
Delinin en delisi der gözlerle.
Bir şaşkın salyangoz.
Atmış kendini sokağa.
Yürür aheste.
Bir de bilse yolculuk nereye.
Kim en deli?
Ben mi, belki de sen.
Salyangoz.
Üzerinde karton kutu.
Kıvrılmış bank'a.
Tek ayağı çıplak.
Yaslamış sırtını Orhan Veli'ye.
Ben zavallı,
Yıllardır denize hasret.
Yüzüne yapışmış saçları.
Yok belki de gözleri.
Göremiyorum hisleri.
Kızıyor Veli.
Yaşamak kolay değil ya kardeş,
Ölmek de değil.
Kolay değil dünyadan ayrılmak.
Bana mı bu dizeler üstat?
Bilmem mi ne zordur uçmak.
Çalışmadıkça yaşamaya,
O'nlu an'da parçalanmak.
Ey kara gün, gül hadi biraz.
Kaldır kaşlarını, sil gözlerini.
Gör ki senden kara içim.
Söner mi sanırsın ateşim.