Hayallerimin Kanatları Beni Taşımadı

Tek başımayım hayatta.
Hiç bir sorunumun yanıtını bulamıyorum.
Yeni hayatlar yaşamak isterken.
Aynı hayata geri dönüyorum.
Sisli bir gecede yolunu kaybetmiş,
Gemilere benziyorum...
Elimi uzatıp konuşmak istediklerimde.
İşte bu kayıp gemilere benziyor.
Uzaktan soluk ışıklarını görüyorum.
Ama...
Ne onlar bana gelebiliyor, ne de ben onlara.
Sisler arasında birbirimize bakıp.
Yeniden kayboluşumuza bakıyoruz.
Umudum kalmadı artık.
Bu dünyada düşüncelerimi,
Duygularımı gerçekten anlayacak birini bulamadım.
Gerçekten elimden tutacak bir dost... Çok zor.
Hatta imkansız görünüyor artık bana.
Yinede duramıyorum bir arayış içindeyim.
Kendimi sokaklara atmak yorgun adımlarla,
Islak kaldırımlarda dolaşmak...
Kendimi onlara anlatmak istiyorum.
Dinliyor gibi gözüküp... Dinlemeselerde.
Anlıyor gibi yapıp da anlamasalarda.
Sisler arasındaki o solgun ışık.
Ömrümü ortadan ikiye bölüyor.
Ne geriye dönebiliyorum, ne de ileriye gidebiliyorum.
Yaşadığım herşey inançlarımı koyulaştırıyor.
O yüzün sahibine kaderini anlatmak istedim.
O bunun farkında bile olmadı.
Kendisine rağmen yaşıyor o ışık yüzünde.
O yüz ki sevgiden önce nefreti öğrenmiş.
O kayıp bir gemi.
Kanlı sisler içinde o da yolunu arıyor.
Her kayıp gemi bana kırılgan,
Bitimli aşkları anlatıyor, eski günlerim gibi.
Dostluklar sisler arasında kayıp
Gemiler gibi boğulmuş insan sesleri çıkıyor.
Ziyan olmuş hayatlar.
Bu sisi biraz daha koyultuyor.
Her talihsizlik, karşıma başka talihsizi çıkarıyor.
Kararmışsa kararmışsa, gönlü insanın.
Nereye baksa orada kararmış gönüller bulur.
Dibe vurmuşsa hayatı. Kimi görse dibe vurmuş sanıyor.
Bu gece öyle bir gece ki.
Gözlerim kapanmayı bilmiyor,
Oysa hayallerimin rüzgarı beni alıp,
Uzaklara götürsün isterdim.
Ama hayallerimin kanatları beni taşımadı.
Düştüm... Düştüm... Düştüm... 

17.01.2011GÜLSEREN AKDAŞ