Hayallerin gölge boyu

Hayaller, bir gölgeye benzer çoğu zaman. Gerçekler de insanın kendi boyuna. Doğarız, büyürüz, uçsuz bucaksız hayallere bürünürüz. Çoğu zaman sonsuz bir uzantıya benzer hayallerimiz;alabildiğine uzanıverir ufkun mavisine, alabildiğine sonsuz....Çocukluk yıllarında o kadar uçarı hayallere kapılırız ki gölgeler sonsuzluğu temsil eder çoğu zaman yanılgıların kıskacında. 

Hayaller kurarız çocuklukta; saf, tertemiz, çıkarsız, yalansız...Sonsuz dostluklar, kardeşlikler üzerine...Hayallerin gölge boyu gerçeklerin boyundan büyük olur her zaman. Ne de olsa güneş daha yeni doğmuştur ömrümüze. Daha yeni yeni yansımaktadır hayallerin gölgesi ömrümüzün yeryüzüne..., Onun içindir ki ufkun sonsuz mavisine uzanıverir öylece. 

Ömrümüz ortalandıkça hayallerimizin gölge boyu gerçeklerin boyuna eşitlenmeye başlar artık. Yalanlar karışır düşlerimize.Uçarı düşler kalmaz, sıkboğaz eder bizleri gerçekler. Yaşadıkça ve anladıkça daha bir kısalır hayallerin gölge boyu. Uzanıversen tutacak kadar kısa, yakın ve büyüsü bozulmuştur artık hayallerin... 

Sonuna yaklaştıkça ömrün yani batmaya başlamışken güneş, tekrar uzamaya başlar hayallerimizin gölge boyu. Yaşadıklarımız, yaşayamadıklarımız, yaşatılmayanlar...İlerledikçe ardımızda uzar hayallerin gölge boyu avuntuların kıskacında....Keşkelerin kıl incesi avntularında tutunuveririz hayallere; ama ne çare... Güneş batmak üzeredir ve bitmektedir ömür...Hayallerin gölgeleri çekilmektedir ömrümüzün yeryüzünden. Hayallerin gölgesi bürünmektedir artık karanlıklara...