Hayat, seçimlerden ibaret...

Her zaman karşımızda seçenekler olur.

Seçeriz birini.

Karakterimize göre...

Huyumuza göre...

Arzularımıza göre...

Hırslarımıza göre...

Ahlakımıza göre...

Maneviyatımıza göre...

Karar veririz seçerken.

Hiç birşey sadece tek bir sonuçla çıkmaz karşımıza.

Seçenekler arasında mutlaka diğer şık da vardır hayatta.

Her şıkkın kapısının açtığı bir yol da vardır haliyle.

Birini tercih ettiğimizde kararımızla açılan kapıdan başlarız yürümeye.

Bu yolda başımıza gelen herşey kararımızın gösterdikleridir bir bakıma.

Kendi tercihlerimizdir.

Başarılı olmayı, mutlu olmaya tercih etmişizdir mesela.

Çok para kazanmayı huzurdan daha değerli görmüş ve fırsatları kaçırmamışızdır belki.

Sahnelerde parlamak, aile kurmaktan daha çok ilgimizi çekmiş de olabilir.

Kariyerimiz çocuk sahibi olmaktan daha önemli gelmiştir.

Anne baba olmanın, eş olmanın sorumluluğunu seçmemeyi de tercih ediyoruzdur, kimbilir...

Seçimlerimiz hayatın başlarındayken bizi mutlu etmeyebilir, sorun etmeyiz fazla.

Başarıyı, kariyeri, alkışları, kalabalıkları, şatafatı, gücü, parayı elde etmeyi yeterli görürüz.

Mutluluğu aramayız o kadar.

Sorgulamayız kendimizi.

İçin için birşeyler rahatsız etmeye başlarsa kafamızı.

Geçen yılların buruk tadını hissetmeye başladıysak birgün...

O zaman işte.

Ancak o zaman hayatı geriye sarıp yaptığımız tercihleri gözden geçiririz.

Ancak o zaman aslında bizi mutlu edecek şeyleri seçmiş olmamız gerektiğini anlarız.

Ancak o zaman evliliğin bir ''iş anlaşması'' olmadığını farkederiz.

Ancak o zaman ailenin ne kadar önemli olduğunu hatırlarız.

Ancak o zaman boş kalan kucağımızın hayatımızı da ne kadar boş bıraktığını görürüz.

Ancak o zaman tası tarağı toplayıp güneye göç ederiz.

Ancak o zaman seçimlerimizi ''mutluluktan'' yana yaparız.

Şıkları eleriz...

''d) hiçbiri'' diye bir seçenek zaten yoktur.

Hayatta ''e) hepsi'' diye bir şık olmadığını da öğrenmişizdir artık.