Hayat çok acımasız!

Başım kalabalık bugünlerde, içimde tarifsiz bir coşku var, ayaklarım yerden kesilmiş, hayata bakış açım değişmiş, bambaşka bir iklim deyim sanki; o var hayatımın her anında, başucumdaki komidin de duran su bardağında o, her sabah göz göze geldiğim aynada , kapımın kolunda, duvardaki saate, odama doğan güneşte, odamı karartan gecede o var!

Başım kalabalık bugünlerde, eski bir şarkının tınısı kulaklarımda sanki, aşka ve sevdaya dair unutulmuş güzellikler bir bir yüreğime dönüş telaşındalar, aşk şimdilerde göç yollarında sanki.

Kendimi ona adadım ve tüm yollarım ona çıkıyor şimdi, tüm yenilmişliğime rağmen onun bana zorlu yaşam savaşında "nefes "olduğunu çok net biliyorum artık.

Aslında bir şeyin de farkındayım limandaki tüm gemiler bir bir kalktı, hayatımın dönüşü olmayan yolculuğuna ite- kalka çıkmışım, kendime dair bir umudum , sevgiye ve sevinmeye dair bir beklentim yok belki de hayallerimin kollarına usulca kendimi bırakışımın nedeni bu "umarsız "durum olmalı.

Bana "hayat çok acımasız"demişti, hayatın acımasızlığını onun dudaklarından duymak bir başka acımasız geliyordu bana, sıradan ve kısa bir cümlede aslında çok derin yıkımlar, çaresizlikler ve acılar gizliydi, yerle bir olan bir hayatın kısa tarifi bu olmalıydı bu sihirli cümle ve milyon kere beynimde yankılan" hayat çok acımasız" cümlesi ve her seferinde yenilerek tekrar tekrar ayağa kalktığımız hayatın acımasızlığını bana o anlatmıştı.

Hayat acımasız olsa da asla pes etmemeli, ışığa devamlı ışığa ve aydınlığa doğru yürümeli insan, onun bu çıkışına karşı verdiğim cevap buydu, "hayat acımasız da olsa, inanç ve sevgi bu acıyı bir parça köreltmeye yeterliydi"

Onu sevmek, her şeye rağmen onun gözlerinde kendimi görmek, ; aslında onunda bana ne kadar çok benzediğini bilmek, his etmek bu çaresiz durumum karşısında belki de teselli bulacağım tek noktaydı; o ve ben aynı eksende olmak tanrının bana verdiği en güzel hediye olmalıydı.

Hayat acımasız olsa da insanın ışığı görüp ona yönelmesi ne güzel!