Hayat herkesi adam eder, ama bir farkla!..

Son zamanlarda her ne kadar, sevip beğendiklerimize "adam gibi adam" desek de, biz de en doğru söz "adam olmak"tır... Bu söz de şu anlama geliyor: Zarar vermeden ve zarar görmeden yaşamayı başarabilmektir...

Hayat; yani yaşanan ömür, her insanı adam eder. Yani eninde sonunda doğru insan eder. Söylemeyi çok sevenlerin deyimiyle de "adam gibi adam" eder. Ama arada bir fark var: O da aklı kullanmayla ilgili. Hayat; herkesi adam eder, ama bir farkla ki aklını kullanmayı başarabilenler acı çekmeden adam olurlar; aklını kullanmayı başaramayanlar da acı çekerek adam olurlar. Bu acı, bazen çok büyük olur ömrü bitirir. Şahsın kendisine, ailesine, çevresine de kötülüğü olur.

Aklını kullanmayı başarabilen insanlar sevgi insanı olurlar. Sabrı vicdanlarına ortak ederler. Kin ve nefreti bilmezler. Canlı olsun, cansız olsun hiçbir varlığa öfke duymazlar. Mazlumu korurlar. Kendileri de mazlumdur zaten, güçlerini zorlukların çemberini yarmada kullanırlar. İşlerini çok severek yaparlar. Üretirler. Tabiatı çok severler. Ağaç dikerler. Konuşmayan, yürümeyen ağaçları korurlar, yapraklarına bile masumca dokunurlar. Çok çalışkan olurlar. Haklarını korurlar, hakları olmayanı kabul etmezler. Çocukları, kadınları, hastaları, yaşlıları, özrü olanları, kimsesizleri baştacı ederler. Melek değildirler, ama yaşadıkça melekleşirler... İyilik edebilen insanlar olurlar... Zamana, bu dünyadaki her varlığa değer verirler... Hep adamdırlar. Adam gibi adamdırlar. Aklı kullanmayı öğrenmişlerdir; akılları yalnızca kafataslarının içinde değil, avuçlarında, gözlerinde, emeklerinde, alınterlerinde, sevgilerinde, duruşlarındadır... Hata yapmazlar, yapınca da kahrolurlar; üzülürler günler, geceler boyu... Bu duygularında incitmemek olgusu vardır...

Aklını kullanmayı başaramayanlar ise acı çekerler. Acı çeke çeke adam olurlar, şansları yaver gider de ömürlerinde zaman kalırsa ellerinde... Çok kindardırlar. Dünyanın sevdiği bir insana bile düşman olurlar. Cana kıyarlar. Yalan söylerler. Çemberlerine düşen her insana acı verirler... Duruşlarında kin, nefret, öfke, hırs, mal sahibi olma, hep yükseklere çıkma ve yükseklerde kalma isteği vardır bunlarda... Tesadüfen yükselirler. Hükmederler. Kullanmayı başaramadıkları akıllarıyla hayali bile kurulamayacak büyüklükte felaketlere yol açarlar...

Okullarda aklı kullanma dersleri olmalı... Örnekler verilmeli... İnsanlık tarihinde aklı kullanabilenle kullanamayan o kadar çok insan var ki... Hepsi bir çırpıda çıkar karşımıza.... Çocuklarımız heder olmamalı; her biri güzel, çalışkan, sevgi dolu, erdemli yetişmeli. Aklını kullandığında yaşayacağı hayatı ile, aklını kullanamadığında yaşayacağı hayatı detaylıca anlatılmalı.

Aklını kullanabilen/kullanamayan fertler, aileler, gruplar, şirketler, milletler, devletler de vardır. Aklını kullanabilenler hep ayakta kalmış, kullanamayanlarsa tarih olmuştur.

Babalarımız yıllar önce bizleri okuturken, okuyup belli mevkilere gelerek "adam" olmamızı düşlerlerdi. Kendileri de devlet katında yer alabilmiş evlatları sayesinde gurur duyacaklardı. Mutlu olacaklardı. Bu düşünceler hala var. Çok büyük paralı, devasa güçler de şimdilerde okuma/okutma yoluyla mevki-makam elde ederek; kaparak kendileri "devlet" olmaya çalışmakta... Geçici fayda sağlasa da uzun vadede zararlı bir hamledir. Oysa her insanı okutmak ve aklını kullanmayı başartmak; ferdi kendisi yapmak, bağımsız yapmak insanlığa iyilik olur...

Sorgulayalım kendimizi: Aklımızı tam olarak ilk ne zaman, hangi yaşlarımızda kullanmayı başardık?!.. Ve bir soru daha hangi acılardan sonra aklımızı kullanmayı akıl ettik?!..

Ne demiştik ta en başta: HAYAT HERKESİ ADAM EDER, AMA BİR FARKLA; AKLINI KULLANMAYI BAŞARABİLENLER ACI ÇEKMEDEN ADAM OLURLAR, AKLINI KULLANMAYI BAŞARAMAYANALAR ACI ÇEKEREK ADAM OLURLAR.