Hayat işte

Eski günleri yâd ediyorum bu ara. İnsan aklından geçenleri bir çırpıda düşünebiliyor ama bir çırpıda yazamıyor. 

Düşüncelerimin beynimden geçtiği anki güzelliği veya cümle ahengini satırlara dökene kadar kaybediyorum. Bazen yolda yürürken, bazen tam uyumak üzereyken veya izlediğim bir filme takılı kalmışken pek çok şey geçiyor aklımdan ama bunlar belki de o anki durumla alakası olmayan şeyler de olabiliyor. 

Şimdi ramazan geldiğinden mi neden bilmem baba evimi özlüyorum. Artık o evde kimse yaşamıyor. Çocukluğumuzun saklı olduğu sokaklar yok artık. Her ramazan bando takımı dolaşırdı, çoluk çocuk sokaklara dökülürdük hele sahurdaki dolaşmaları ailece hepimizin onları coşkuyla alkışlaması, selamlaması ne güzel günlemiş meğer bunu çok geç anladık. 

İftar davetleri, sahura kadar oturarak oynanan oyunlar, sahura bir saat kala yakılan ocaklar üzerine konan saçlar, mis gibi kokan saç börekleri... 

Tarihi hamamlarıyla da ünlü olan memleketimde ramazan boyunca gece de açılırdı hamamlar ve hele bayramdan bir gün önce mutlaka hamama gidilirdi. Buna da arife suyu denirdi. Ramazan böyle bando takımı, hamamlar, davetler, oyunlarla geçerdi. 

Okul tatil olup eve dönüş hazırlıklarına başlarken ne heyecan yaşardım hem özlem hem beni en çok heyecanlandıran şey memleketime vardığımda elimde kendimden büyük valizlerimle fayton durağına doğru yürümek olurdu. Kalbim küt küt atardı. Faytoncuya gideceğim yeri söyleyip yerime oturduğumda ve eve ulaşmanın verdiği keyifle yanımda kimse olmadan faytona binebiliyor olmak bambaşkaydı benim için. Fayton lükstü hele de tek başıma biniyorsam... Sadece okul tatile girip eve gelirken yapabiliyordum çünkü bunu. Etrafıma bakınırken kendimi külkedisi sanıyordum bazen hayaller kurarak atların ayak sesleriyle kendimden geçiyordum adeta. Bir de faytoncu kamçısıyla şu atlara vurmasa her şey çok güzel olacaktı ya... 

Ama biliyor musunuz, bu sene memlekete gittiğimde özel olarak faytona binmek istedim. Fayton durağına gittim malesef yerinde yeller esiyor faytonların. İnsan hani sembolik olarak bir iki tanesini bırakır, o da yok. Aman sadece fayton mu yok, annem yok, babam yok, kardeşler her biri başka diyarda, yani çocukluğumdan kalan hiç bir şey yok, buna hayat deniyor işte...