Hayat okulunda “uymamız gereken kurallar, yapmamız gereken şeyler” diye bir ders yoktur

Bunlar insanlara öğretilmez ki, yaşadıkça görecek bilecek. Geçende bir yazarımız sofrada görgü kurallarını anlatmış. Şu bildiğimiz “çatal sol elde, bıçak sağ elde; önce çorba içilir…” masalları ise gereği yok, kral sofrasında değil hayat sofrasındayız. Ama elbette yemeğe farklı bir enstantane katacak öneriler varsa(sanat gibi, estetik gibi)meraklıları olabilir.

Hayat öğrenilmez yaşanır ve herkes hayatı kendine göre yaşar. İnsanları belli kurallara hapsederseniz hayat klişe olur; belki onun daha hoş bir yemek yeme şekli vardır.

İnsanlar neyi nasıl yapacaklarını zaten bilecekler, bunun eğitimi olmaz. Eğitim kişinin mesleği ve daha iyi yaşaması konusunda olur. Onun kendi kendine yaptığı bizim ona öğrettiğimizden daha iyiyse ne olacak?

Kırk yaşındaki adama yemek yemeyi öğretecekmişiz; tuvalete de biz götürelim isterseniz; ya gidin Allah aşkına!

Zaten bu abuk sabuk şeylerden kurtulamadığımız için gerçek işimizi yapamıyoruz. Yolda nasıl yürüyeceğini öğreteceğine saçlarını nasıl daha güzel tarayabileceğini öğret, Cemşit’in yetimi Kleopatra gibi taramış, koca buldu bak!

Nasıl yaşayacağı insanlara öğretilir mi ya, bu ne demekmiş? Ha, daha iyi nasıl yaşayacağı konusunda bireyi geliştirirsin. Çocuk mu bunlar ya! İnsanlık öğret, toplum içinde nasıl hareket edeceğini öğret, konuşmayı öğret, yemek yemeyi öğret... Kaybetmezsek bulduk valla! E tabi kendisi bir şey bilmiyor, öğreteceği bir şey yok, bu masallarla kitap yazıyor, konferans veriyor, âlim oluyor; TV’de sakallı biri “tırnaklarımızı keselim” diyordu, hayır ben uzatmayı düşünüyorum; Allah’ım Allah’ım!