Hayat tarlası...

Gece ve gündüz!

Karanlık ve aydınlık!

Mutluluk ve yalnızlık!

Aşk ve ölüm!

Varoluş; kayboluş!

Arayış ve kaybediş!

Aile ve bireysellik!

Evlilik; beraber yaşayış...

Disiplin; boş veriş!

Sahip olmak; sevmek!

Yaşamak; ölmek!

Yaşadığımız bir hayat tarlası!

Ektiğimiz, biçtiğimiz, sevdiğimiz, hüzün duyduğumuz, içinde kendimizi bulduğumuz, bazen de ağladığımız, bir tarla!

Yazdığımız her öykü bu tarladan mahsul!

Sevdiğimiz her sevgili bu tarladan!

Ve öyle ki öldüğümüzde namazımızı kıldıracak zat da bu tarladan!

“Nasıl bilirdiniz merhumu”

Cevabı biliyor muyuz?

Biliyorsak mesele yok; demek ki bilinçli yaşanmış hayat, bu tarlada, insanı yaşatmış!

Ve öyle ya da böyle mutluyuz ki yaşamaya devam ediyoruz ve öldüğümüzde istiyoruz ki birileri ağlasın mezar taşımızda!

Ben gülsün isterim, beni anımsayıp benim yüzüm onu güldürsün ve çiçekler açsın onun yüzünde...

Şayet başaran bir beşersem, ne güzel bu hayat tarlası, yaşadığıma değilmiş!