Hayat

Eskiler ve yeniler sürekli yer değiştiriyor. Umarsızca esen rüzgar, sonbaharda deniz kenarını hatırlatıyor bana. Koskoca, sıcacık, cıvıl cıvıl bir yaz mevsiminin sonu... Bomboş sahiller, dalgalara teslim olan bir deniz, elleri çatlamaya başlayan balıkçının kayığın içinden suya atlaması... Artık soğumaya başlayan suya... Çıplak ayaklarına geçirdiği sarı lastik çizmeler...

Herşeyin zamanı var diyor tabiat ana... Duyalım, görelim diye çığlık çığlığa... Her rüzgar esişin de kar taneleri gibi sarı yapraklar dökülüyor. Çimler ise yağan son yağmurlardan sonra inatla daha da yeşermişler. Mantarlar çıkmaya başlamış... Sıra onlar da tabiki...

Sıralı zamanlar da neden sırasız yaşamaya çalışıyoruz ki?Sevinçler, hüzünler, kötülükler, iyilikler...Herşey sırasıyla gelip geçiyor hayatımızdan. Hayat kavgamızdan başkaldırıp, biraz kenara çekilemiyoruz. Bazen bir kare donsa diyorum. Biz kenarda kalsak ve izlesek büyük bir zevkle. Yapraklar düşerken veya sıcak bir öğleden sonrasın da... İstediğimiz kadar, mutlu olana kadar... Yere düşen yaprağın sesini duyana kadar...

Sonra isterse yine başlasın hayat kaldığı yerden... Yine kavgalarımıza dönelim. Fakat bir damla huzur olsun içimizde.Bir döngünün için de olduğumuzu bilelim. Bilelim ki, çiçekler yine açacak, ağaçlar yine yeşerecek ve yine hepsi toprağa dökülüp gidecek.

Bilelim ki hayat daha az yaksın canımızı... Biz daha az yakalım canları...