Hayata bir Pencere açalım!

İnsan sevincini mutluluğunu değil de, hüznünü, üzüntüsünü saklar yüreğinde… Var olanı görmez de, eksik olana odaklanır. Kendisine iyilik yapanı çabuk unutur, ama kötülük yapanı aklından çıkarmaz... Sevinçlerin mutlulukların değil de, hüzünlerin mutsuzluklarının izi kalır yüreğinde...

Terk ettiklerinin sayısını bilmez, kendini terk edenleri unutmaz ve kolay kolay da affetmez.

İyi şeyleri unutmada hafızasının zayıflığına sığınır, kötü şeyleri unutamama da kinine bürünür.
Sürekli şikayet eder, sonunda kendini mutsuz etmeyi başarır. Oysa insan neyi düşünürse, kendini neye inandırırsa onu gerçekleştirir. Kötü olanı düşünmek, kötülüğü çağırmaktır.
Zira insan kalbi bir misafirhane gibidir. Hayat boyu meydana gelen iç ve dış tesirlere ev sahipliği yapar durur. Bu tesirlerin en önemlisi de, irade dışı meydana gelen iç fısıltılardan oluşur. Bu fısıltıların bir kısmı iyi huylu, bir kısmı kötüdür. Bu durumda ev sahibine düşen; iyileri ağırlayıp, kötüleri uğurlamaktır.

İyiyi güzeli ağırlamak hayatı güzelleştirir. Güzeli görür, güzeli yaşar yaşatır. Kötüyü ağırlamak ise kötüyü kötülüğü arttırır. Eksiklere hatalara, yanlışlara yoğunlaştıkça eksildiğimizi görürüz. Enerjimizi kaybeder, etrafa nefret eden gözlerle bakarız.

İyilikle, güzellikle, varlıkla uğraşmaktır aslolan! Varlıkla, güzelliklerle uğraşmak var olanı arttırır, var olan güzellikler çoğalır, bereketlenir. Kötülükle, eksiklerle, yanlışlarla hatalarla uğraşırsanız, var olan güzelliği de kaybeder hayatınızı eksiler sarar.

Gelin hayata yeni bir pencere açalım. Biraz nefes alalım. Hayatı olayları olumlu yönden görmeye çalışalım. Eşinizin, dostunuzun, çocuğunuzun, komşunuzun, arkadaşınızın, sevgilinizin, annenizin, babanızın, amirinizin, memurunuzun... Davranışlarını olumlu yönden görmeye çalışalım. Kalbimiz kötü düşünmeye meyletse de, iyi yönlerini düşünüp engel olalım. Kötülük, kin, nefret cana yüktür.

Herkes çevresinde umut saçan cıvıl cıvıl insanların olmasını ister. Öyleyse önce biz etrafına umut saçan, neşeli cıvıl cıvıl bir insan olalım! Bunu gerçekleştirebilmek için önce yüreği sıkan rahatsız eden olumsuzluklardan kurtulmak gerek. Bize yanlış yapanları affetmekle başlayabiliriz mesela.

Kırın inadınızı kurtulun geçmişin yüreğinize yük olan olumsuzluklarından. Hayat çok kısa. Bu gün var yarın yokuz... Yüzlerimiz, yüreklerimiz, gözlerimiz gülsün.

Somurtan, sürekli dert yanan, şikayet eden, hayata simsiyah gözlerle bakan birini siz ne kadar istemezseniz, emin olun başkaları da istemez…

Hepimiz insanız ve bu toplumda yaşıyoruz. Eksiklerimiz, kusurlarımız illaki vardır. Biz bunları yaşadıkça ve onlara yoğunlaştıkça eksildiğimizi, sıkıldığımızı, bunaldığımızı görürüz. Gelin atalım üzerimizden bu yükü. Kırgınlıklarımızı kızgınlıklarımızı bertaraf edelim. Bu insanları affetmekle kurtulabiliriz bu yükten. Hayata dolu tarafından bakıp boş tarafını gözardı ederek mutlu olmayı başaralım.

Artık, sevinçlerimizin izi kalsın yüreklerimizde!

 Muhabbetle
 Hanife MERT