Hayata yeniden başlamak...

Sıfırlanmıyor hayat, en güzel ve en berbat günlerini geçirdiğin insanları arkanda bırakmak için, unutmak için yok bir aç/kapa düğmesi. Sana hissettirdikleri için, umudunu yaraladıkları için, affettim desende, hakkını helal etsen de yenemezsin öfkeni.

Her başlangıçta “bu kez önce kendimi seveceğim” sloganıyla atarsın ilk adımını, güçlü kadınsındır, her işin altından kalkmasını bilirsin, pasta, börek, yemek, tamirat, damacana taşırsın 19 kiloluk, sporunu aksatmaz, saçına başına özen gösterirsin kendini sevdiğin için önce. Sonra bir adamla kesişir yollarınız, güçlü olmak yetmez, sığınmak istersin, liman bilirsin, bırakırsın ellerine her şeyinle kendini, şüphe duymadan sevgini sunarsın. Ve o, gün gelir lime lime koparır seni, tüketir sevgini son damlasına kadar, neden gittiğine anlam veremez sonra, acıtmak ister daha fazla, her defasında biraz daha fazla...

Hayata yeniden başlamak için sebep gerek, evladın, annen, kardeşin çıkarır çoğunlukla o yataktan seni. Onlar olmasa bir ömür ve hatta o ömür de olmasın “ve perde” desin sana hayat istersin, toprak olmak istersin.

Haykırmak istediklerin kesilir dudağında, yalnızlığın sesi eşlik eder geçmeyen gecelerin sabahında, anlamazlar, anlayamazlar o seni çok sevenlerin, çocukların kendi hayatlarının hesabı içinde, sen alış yalnızlığın sesine, sessizlik sesin olsun...

Hayata yeniden başlamak için yıllar gerek, arkada kalanların sayısı geçmişse karşıladıklarını korkarsın, ürkersin, gelecek günlerin hazırlığı yoktur senin için. Evrenden payına düşeni yaşamışsındır, yeterlidir, limiti aşmışsındır belki de...

Umutların ölümüne ağladığın şiirlerin eşlik ediyordur sana,“aşk” düşler diyarında kahramanın, uzanan elin boşlukta savrulur, saçlarını toplarsın, yüzünde sahte gülümsemen, var olmanın dayanılmaz hafifliğinde zorlukla adımlarını atarsın.

Hayata yeniden başlamak için çok geç...