Hayatın Boş Olduğunu Düşünmek Doğru Olsa Bile İşe Yaramıyor

Bu konuda ben şanslıyım çünkü gerçekler beni %50 oranında ilgilendiriyor, hayatımın kalan %50’si gerçek dışı şeylerden oluşuyor. Bu durumda hayatın boş olması beni etkilemiyor; çünkü yalan dünya da hoşuma gidiyor.

Ancak bu durumdan dolayı hayata bağlı gerçekçi insanların acı çektiklerini düşünüyorum. Ben hayata bir ağacın yaprakları kadar bağlıyım, rüzgâr uçurduğunda giderim sorun değil. Artı bazen hayallerim bile bana yeter, gerçekleşmeseler bile ki ben gerçekleşsin diye hayal kurmuyorum; o akıllı (hesapçı=menfaatçi) hayal oluyor, bana göre değil.

Hayata böyle bakarsanız hayat yalan olmuyor, yalan olsa da sorun olmuyor.

Ben ölümden hayattan kopacağım için korkmuyorum çünkü ben ölünce hayattan kopmayacağım, bedenim toprak olsa da ruhum(bildiğimiz anlamda ruh değil) sonsuza kadar yaşayacak ve ben evrenin dağlarında gezeceğim. Ben ölümden ölüm anında acı çekeceğimi (kötü olacağımı, aciz duruma düşeceğimi, insanların bana acıyacağını vs.) düşünerek korkuyorum. Onun için ölüm anında uyutulmamı vasiyet edeceğim (ya da zaten pek kendimizde olmadığımız için fark etmiyormuşuz) Hatta dinsel bir yönü var mı yok mu bilemem ama ölümle yeni (sonsuz)bir hayata başlayacağımı da düşünüyorum. Böyle olur mu bilemem ama olacağına kendimi inandırıyorum. Böcek gibi ölüp gideceğimi hiç düşünmüyorum. Yani öleceğimi düşünmüyorum.

Hayat boş dünya yalan(ya da bizler) bunun lamı cimi yok ama isterseniz bu konuda kendinize yalan söyleyebilirsiniz ki ben öyle yapıyorum.

Gerçeği bilmek bize ne kazandıracak; hayatın boş olduğunu, özellikle de bir gün ölüp gideceğimizi düşündüğümüz zaman her şey anlamsızlaşıyor. Yani hani bir işe yarasa…