Hayattan sıkıldım

Ben bir projeyim artık. Sevgili kızkardeşlerim ele aldılar beni illa da yenileyecekler... Bu aralar tehlikeli düşünceler içindeyim ya korkuyorlar hata yapmamdan. Aşkı arayışlarımı pek yadırgamıyorlar da aradığım yerlerle ilgili ciddi kuşkuları var. Aman ablacım yaman ablacım etme eyleme bak gül gibi kocan, oğlun var boş ver aşk olmasa da olur diyecekler ama bakıyorlar ki kararlıyım biraz yumuşatıyorlar söylemlerini. Bu da aşkmış kaç senenin emeği öyle kolaymıymış arkanı dönmek. Ne bilsinler içimdeki kırgınlıkları, alışılmış haksızlıkları... Aşk olmadan ben ben olamayacağım artık, onu da bilemiyorlar.
Garantili hayatımın düzeni değişecek diye bunca korkmaları mı daha kötü yoksa beni buna mahkum görmeleri mi?

Oysa daha içimde kaç ömürlük sevgi var bir bilseler. Sırtımı dönüp kimseye gittiğim de yok üstelik. Sadece bir mola istiyorum. Kısa bir devre arası ömrüme. Belki yaşamam gereken başka bir şeyler vardır kimbilir?

Teneffüssüz ders bile yapılmıyor okullarda da biz hayatı nasıl yaşarız bir kısa mola olmadan?

Zaman zaman akarken hayat kendi bildiğince durup dışında kalmak istemez misiniz siz de? Yahu ne oluyor kaptırıp gittiğimiz bu koşturmacanın dışında bu mu anladığımız anlayacağımız hayattan diye durup düşünmeler yok mu kimsede? Bir ben mi kalktım hayat muhasebesine? Aradığım neydi ne oldu yıllar içinde diye düşünmek bir bana mı mahsus?

Şimdi şımarıklık gibi gelecek belki ama hayat yolunda gidiyorsa fazlasıyla; daha bir sorguluyor insan sanırım kendini ve beklentilerini. Hani meşhur ihtiyaçlar hiyerarşisi var ya giderildikçe biri diğerine atlayıveriyorsun. Şimdi ben hangi kattayım bilmiyorum ama sanki yaşantımdaki herşey sahnelenen bir oyun gibi geliyor bu aralar. Ve ben bu oyunun hiçbir sahnesine tam oturmuyorum; nereye gidersem gideyim kendimi oraya ait hissetmiyorum. Kendimi rüzgara bırakıp götürdüğü yer neresiyse orada yeniden kök salmak zamanım sanki.
Bütün alışılmışlıklarımdan sıyrılıp yepyeni mücadelelerle, yeni amaçlarla, hatta yeni aşklarla sınanma zamanı.

Uykuya yatmış ya da bilinmeyen bir iksirle uyuşturulmuş gibi sürüp giden, ezberlenmiş hayatımdan sıyrılıp yenilenme zamanı.

Küçükken canım sıkılıyor dediğimde annem "sıkı can iyidir çabuk çıkmaz"der bir de gülerdi. Şimdi söylesem ben bu hayattan çok sıkıldım diye ne der acaba? Mutluluk oyunu oynamaktan herşey yolunda ve iyiyim diye rol yapmaktan sıkıldım. Birşeyler olmalı hava buna gebe sanki. Bekliyorum...