Hayvan Sevgisi

Köpek besleyenlere sormak istediğim onlarla paylaşmak istediğim konular var...

Apartmanların içinde kedi-köpek beslersiniz ve birileri tepki verince cevabınız hazırdır, ' Hayvan düşmanları. '

Onları o kadar çok seversiniz ki sabahın 06 sınsa sokaklara çıkarırsınız, temiz hava alsın tuvalet ihtiyacını gidersin diye. Onları öyle özgür bırakırsınız ki boyunlarından tasmasını bile çıkarırsınız.

Tasmalı dolaştıranlarınız da tasmanın zincirini öyle uzun bırakır ki, rahatlıkla yanından geçen birinin bacağını ısırıp koparabilecek kadar, hatta onu parçalayıp öldürecek kadar.

Sonra da ahlam kesersiniz, ' Hayvanları sevmeyen insan' ı sevemez ' diye.

Siz önce insanları sevin ve saygı duyun da, köpeğinizin onlara zarar vermesini önlemek adına kendi üzerinize düşen görevleri yerine getirin.

Hiç kimse evin içinde bütün gün havlayan köpek sesi dinlemek zorunda değil. Hiç kimse sokaklarda hayvan pisliklerinden yürüyemeyip akrobasi yapmak zorunda değil. Hiç kimse sizin keyfiniz öyle istiyor diye ısırılmak zorunda değil. Hiç kimse kedi-köpekle canciğer kuzusarması olmak zorunda değil.

Sevgiden bahsediyorsunuz ya bence asıl sevgisiz olan sizlersiniz. Sadece sevgisiz olmakla da kalmayıp aynı zamanda korkaksınız. İnsan' dan, insanı sevmekten korkuyorsunuz. Öyle korkuyorsunuz ki ödünüz patlıyor. Sevilmemekten korkuyorsunuz, zarar görmekten korkuyorsunuz ve hayatınızı hayvanlara adıyorsunuz.

Sonra bir de mazeret buluyorsunuz, ' Hayvanlar insanlardan daha az zararlı ' diye. Böylece kendi korkaklığınızla, kendi çaresizliğinizle, kendi sevgisizliğinizle hayvanları esaret altına alıyorsunuz.

Bunun adına da, ' Hayvan sevgisi ' diyorsunuz.

Hayvanları ben de severim, bütün canlıları severim ama sizin canınızın istediği kadar değil, kendi yüreğimden geldiği kadar. Bu güne kadar bilerek hiçbir canlıya zarar vermedim, vermem de. Ama sizin bu arızalı hayvan sevginiz yok mu beni gerçekten çileden çıkarıyor.

Sağlık sorunum nedeniyle hergün yürümek zorundayım ve bu yürüyüşlerim sırasında İzmir gibi bir Büyükşehir' de yürüdüğüm sokaklarda sabahın 06 sında hergün en az 5 tane köpekten sakınarak yürümek zorunda kalıyorum. Bunlara halk dilinde, ' Başıboş ' köpekler diyoruz.

Gazeteler sürekli haber yapıyor, ' Başıboş köpekler bilmem kaç kişiyi ısırdı ' diye.

Bir de sahipli köpeklerimiz var ama onların da tasmaları yok. Yanında fon oluşturan sahipleriyle birlikte, ' Yollar bizim ' edasıyla yürüyorlar.

Birkaç gün önce köpeğine tasma takmamış olan bir sahibeyi ikaz ettim. Ve işte verdiği cevap

' O kadar köpekten benim köpeğimi mi gördünüz, asıl tasma siz hayvan düşmanlarına takılmalı '

Zaten yürüyüşüm anında yeteri kadar canım acıyor, kanter içinde kalmışım bir taraftan. Saniyelik geçen zamanda durdum, düşündüm, ölçtüm, biçtim.

Madem tasma bana takılacaktı, o halde o köpeği ve sahibini ısırabilirdim. Sonra ısırmaktan vazgeçtim, kuduz aşım yoktu.

Sahibeye değil ama köpeğe acıdım ve ona zarar gelmesini istemedim...

O yüzden de geçici bir süre için bile olsa kimseyi ısırmamaya karar verdim. ( Sabrımı zorlayan köpekler ve sahipleri olursa niyetimi bozabilirim )

Bu kadar sitemden sonra şöyle de bir konu var. Hiç aklı başında hayvansever yok mu?

Elbette var, ama onların yukarıda bahsettiğim hayvanseverler gibi şuursuzca davrandıklarını hiç zannetmiyorum. Onlar bilinçli hayvansever ve aynı anda hem hayvanı hem de insanı sevebiliyorlar. Yürürken sakız çiğneyebilmek gibi.

Sahipli köpeklerin önlemini onları ısırarak almış olduğumu düşünerek bir diğer konu olan sahipsiz köpekler sorununu nasıl çözeceğimi düşünüyorum. Bu iş belediyelerin işi ve bu sorunu öncelikle Konak Belediye Başkanı A Muzaffer TUNÇAĞ' a ve İzmir Büyükşehir Belediye Başkanı Aziz KOCAOĞLU' na bildiriyorum.

Umarım sahipli köpekleri ısırdıktan sonra başıboş köpekleri de ısırmak zorunda bırakılmam...