Hazan mevsiminde baharı sen diye sevdim...

Sonbahar hüznün adıdır sararan, telaşsız düşüşlerinde yapraktan harflerle yazılan.

Çiçeğin tohuma evirildiği vaktidir, toprağın koynuna düşen her tanenin yeniden başlamanın yolculuğunda; sessizliğin içinde verdiği sesten ürken sincap ötelere seğirtirken, toprak ananın göğsünde, iki körpe memeye sarılıp; baharı bekleyen tomurcuğa tutkun tohumun sevdasına nasıl hüzün ile bakar ki insan.

Düşen yapraklara asi; yeniden, yeniden tomurcuğa vuran sevdası gibi tohumun, kutsal ve haklı yolculuğuna çıkarcasına tuttuğum ellerinin sıcaklığı hala dururken neden deprem, ölüm, neden bu kahpe karanlık gülüm!

Her sonbahar yenilenmenin arifesinin umut türkülerini çağrıştırır bana.
Gözlerinde umut türküsü bana bahar bana bayram.

Umarsız ayakların çiğnediği yaprakların arasında ezilen menekşe, gül, leylak, papatya gibi acırım, arada kurtulan mutlaka olur umudu yüreğimde kor bir ateşin içten yanması, sıcacık ve uzun soluklu bir özlemle; gözlerim mevzide baharım, bahtiyarım.

Ben sonbaharı sen diye sevdim...