Herkesin Kemal'i

Şu anda Kemal Kılıçdaroğlu’nun kurultay konuşmasına bir taraftan kulak verirken bir taraftan da bu yazıyı kaleme almaya çalışıyorum. İlk aklıma gelen Kemal Bey’in üzerindeki yükün ne denli ağır olduğu. Yıllardır kendisini mağdur hisseden ve kendisine umut arayanların gözü kulağı şimdi onun üzerinde. Halk umut gördüğüne çabuk bağlanabiliyor. Ama aynı çabuklukla umudunu da yitirebiliyor. Kemal Kılıçdaroğlu bu beklentilere cevap veren bir tarzı benimsemiş görünüyor. Barış, iş ve adalet vadediyor. İşçi, emekli, sendikal hak, demokrasi diyor, Zonguldak kader değil diyor. Seçim barajını kaldıracağız diyor. Halka ve muhalefete hesap vermekten bahsediyor. Bu konularda somut sözler veriyor. Etnik ve inanca dayalı farklılıklara saygıdan bahsediyor.

Bu ifadelerle sol rüzgar estiriyor, partiye sol damga vuruyor. Ama, laiklik demiyor. Ergenekon lafı etmiyor. Bu söylemin hedefi AKP’nin tekeline aldığı sol söylemin aslına dönmesini sağlamaktır. Bu sözler halkın çoğunluğunu kucaklayan sözlerdir. Ancak, yazının başında da belirttiğim gibi bu vaatlerin yükü çok ağırdır. Toplum mağdur kesimleri kendi Kemal’lerini beklemektedir. Bu ağır yükün altından nasıl kalkılacağının cevabı ise aslında konuşma sırasında bir refleks olarak dile geldi “ben yok biz varız”. Evet bu refleks çok yerinde ve doğru bir yön gösteriyor: bu vaatlerin muhatapları olan çalışan yığınlar, ezilenler özlemlerini bir Kemalin gelmesine bağlamaktan vazgeçmeli “kaderlerini” ellerine almalıdırlar. Kemal Kılıçdaroğlu ancak bu iradenin yolunu açan buna yön veren Kemal olabilir.