Herşeyi atıyorum.

Yaşanmış, yaşanmamış, acı, tatlı, mutlu ve mutsuz ne varsa hepsini atıyorum.

Yıllarca sakladığım, biriktirdiğim, asla bir söz bile söyletmediğim yaşanmışlarımı ve onlarla birlikte anı denilen fotoğrafları da atıyorum.

Neden atıyorum? Sorgulamadan mı?

Nasıl kıyıyorum? Yazık olduğunu düşünmeden mi?

Niçin şimdi? Zamanı mı?

Sorguladım, düşündüm ve şimdi zamanı.

Önce adına ‘’aşk’’ dediğimiz şey güzel birlikteliklerle yerini sevgiye bırakıyor , ardından sevgi meyve veriyordu. O meyve yaşamımızda kalıcı olan tek şey.

Sonsuza kadar kalıcı.

Zaman geçtikçe istenmeyen anlar çoğalıyor, istenilen anlar ise yavaş yavaş tükeniyordu .

Anlarla birlikte kendim de tükeniyordum aslında.

Tıpkı kurumaya yüz tutmuş bir nehir gibi.

Tamamen kuruduğunda ne bir su damlası ne de bir filiz olur.

Bazen suya gölgesi vuran bir yelkenli veya minik bir sal geçsin diye beklerdim.

Bekledim, bekledim.

Ben beklerken nehir kuruyordu.

Ve kurudu.

Balıklar, sazlar, otlar ve kıyıdaki kurbağalar artık yok.

Evet, şimdi atma zamanı.

Ruhumdaki, beynimdeki, yüreğimdeki ve aynı zamanda evimdeki atılması gereken ne varsa hepsini atıyorum.

Ben yokken birikenleri, tıpkı eskimiş giyisiler, kullanım tarihi geçmiş herşey gibi yüreğimde topladığım papatyaları ve sakladığım gözyaşlarımı bile...

Atıyorum.

Tülin Karaman