Hiç

Bu alemdeki cümbüş ve debdebeye aldanma !

Uykuda vücudun lime lime doğransa bile korkma !

Zira bu dünya bir rüyadan ibarettir ! Hz. Mevlana

Hiç! Koca bir hiç... Sahi, hiç olan kocaman da olabilir mi? Yok mu çoktur yoksa çok mu yoktur? Varlık ne, hiçlik ne?

Susuyorsun...

Oysa sonbahar yapraklarının altında gezerken insan, bir an için durup düşünmeliydi... Düşen yapraklar sarılardır ve sarı yapraklar düşenlerdir. Son dermanlarıyla tutunurlar dallarına ama nafile, düşerler. Dal ile yer arasında son çırpınışın nihayetinde yere doğru süzülüverirler. Ne çok sıcaktır hava ne de soğuk… Köşede bir yerde halka tatlı satan da yoktur. Yapraklara basarak gezenlerse mutlulardır, manzaradan tat almaktadırlar.

Saate bakıyorsun… Zamanın geçtiği de belki yalan...Gelip geçen biziz… Tutunmaya çalıştığımızla kopacak gidecek olmak hazin bir gerçek…

O geçişler sırasında sana rastladığım ve yarı gizli bir yerlerin tozunu alırcasına sana bir şeyler yazdığım da yalan. Sen de yalansın.

İçi küf tutmuş bir odanın dış cephesisin sen. Dışı boyalı bir binanın çatlayan duvarlarısın. Dilinden dökülen nağmelere yabancı, gönlünün dikenlerine elsin. Küçücük kafatasına sığdırdığın alem, bir tek fikir için bile büyük geldi!

Ah alçaklar! Burnu pislik içinde mısır arayan zavallılar! Alem o değil!

Berrak bir suda gusletmek, temiz ve beyaz çamaşırlar giymek, alem kadar ufuklu ve alemi titretecek kadar gür sesli yiğitlerle bir Cuma namazında buluşmak, dimdik durmak ama cami avlusunda, siyah bir ata atlamadan hemen önce son bir kez bakmak geride kalanlara… Yükselmek göklere… İnsan olmak… Nefsini bilmek ve bilmek Allah’ı. Çünkü Allah’ı ancak kendini bilenler bilir. Çünkü ancak kendini bilenler insandır.

Oysa sen kendine bile yabancısın. Oysa sen, sonbaharı bile bekleyemeden düşüyorsun. İzin ver, en azından mevsimine kadar elimde tutayım seni. Sonra hazan olsun, yeri dile ve bırakayım, düş! Düş ve adı yitmek değil, vuslat olsun.

Ya da çekil önümden! Çekil!