Hoşçakal aptallığım

Hiçbir zaman artık her şey bitti demeyeceğim. Her şey bitmez. Bir şey biter. Tek bir şey biter. Kendimi alçalmış hissediyorum. Bile bile yeryüzüne indim. Bile bile başkaldırdım kaderime. Yıllardır topladığım, tek tek biriktirdiğim kendimi ucuzca dağıttım. Al hepsi senin olsun diye bıraktım yol ortasına. Sonra karşıya geçip gelip alacak mı ? Açıp içine bakacak mı? Shibi kim diye etrafına kaçamak göz gezdirecek mi? Diye beklerken. Gelip bir tekme attı. Taaa uzaktan bile canım acıdı…tekme acımasız ve nedensizdi. Yolda bile olsa… çuvalın içinde bile olsa… bari yanından geç git… bari gül geç... bari görmemezliğe gel …

Sen misin yol ortasına fütursuzca kendini atan… hem de çuvalla… İşte böyle tekmeyi yersin.

Küskün, ezik, korkak gidip alıyorum çuvalı. İçini özenle açıp hepsinden özür diliyorum. En altta gururum kalmış, yüzüme bile bakmıyor. Onun yanında kalbim duruyor o da aynı ama biraz ezilmiş. Az üstte iyi niyetim, sonra hepsi birbirine karışmış yatan özverim, tevazum, alçak gönlüm, hoşgörüm, güvenim, karmançorman şaşkın… Nasıl yaptın bunu der gibi bakıyorlar.

Tek tek alıyorum onları ayırıyorum birbirlerinden. Sonra yerlerine yerleştiriyorum birer birer .

Çok zor oluyor çok. Çıkarıp doldururken çuvala, kolaydı. Nasıl olsa o gelip alacak bunları benim kadar sevecekti. Ne fark ederdi.. ha ben ha o. Sevgi değil mi bu aynı şey.

Gururum yerleşirken yerine, çok direndi. Sonra sevgi dolu kalbim. En son da güvenim….

Şimdi her şey yerli yerinde. Artık dikkat et oğlum. Aynı hatayı bir daha yapma. Bu sefer onları canlı bulamıyabilirsin. Senin nene gerek dünyalarını bir kağıda satanlarla.

Hoşçakal aptallığım.