Hoşgeldin yalnızlık

Saklandı içine. Kimse bulamazdı onu artık. Hep acılar, hep hüzünler... Artık çok yorulmuştu. Hayat sadece acı mıydı? Neden hep mutluluklar kısa sürerdi? Yoksa acılar mı uzatır zamanıda, mutluluklar yitip giderdi.

Saklandı içine. Kimse bulamaz onu artık. Kötü kelimeler duymak istemiyordu artık. Kırılmak istemiyor, acı çekmek istemiyordu. Kimseyi sevmek istemiyordu. Kalbini alıp gitmelerini, yaralı bir ruhla arkalarından bakakalmak istemiyordu. İstemiyordu ki konuşmak. Anlamadılar ki onu. Yaraları büyüdü içinde, sardı dört yanını. Kimse sarmadı, kimse farketmedi kanayan düşlerini...

Gözlerinden yaşlar akıttılar. Kucaklamadılar şefkatle. Oysa ne kadar ihtiyacı vardı buna. 'Hep yalnızmışım aslında, ne kadarda geç farkettim bunu', dedi. Yalanmış, masallar tüm sevgiler... Bir varmış, bir yokmuşlar. Hırsızlarmış. Çalıp gitmişler, duygularını, arzularını, rüyalarını. İnanmış onlara. 'Safmışım, aptalmışım. Kör olmuşta gözlerim, görememişim gerçekleri', dedi.

Açmış yüreğinin kapısını ardına kadar. Ne çok kişi almış içeriye. Hepsi bir yara bırakmış, hepsi bir gözyaşı. Hepsi gitmiş teker teker. Bazen bir 'elveda' bile demeden. Öyle umarsızca, aldırmadan. Oysa o ne çok değer vermişti. Kendini bırakıp, onlar için soluk almıştı neredeyse. Ne aklından, ne kalbinden bir an çıkarmamıştı. 'Hep mi yanlış insanları seçmişim', diye düşündü.

Dikenli tellere takıldı kalbi. Kurtulmak için çırpındıkça dahada kanadı. Acıdı yüreği, yaralandı. Her yanı dikenlerin acısıyla kanadı. Asılı kaldı yüreği orada. Ne kadar uğraşsada kurtaramadı. Pişman oldu, geri dönmek istedi çaresizce. Ama nafile işte. Olmuştu bir kere, yaralanmıştı kalbi, saplanmıştı dikenlere. Kurtulmak için çabaladıkça dahada yaralandı. Acımasızca saplanmıştı dikenler kalbinin her yanına.

Küçük yaralı bir kuş gibi çırpınıyordu son bir umutla. Fakat umutları boşaydı. Çırpındıkça kurtulmak için, daha çok kanıyordu yaraları. Yardımına uzanacak bir el, bir çift göz, iyi bir yürek aradı. Ama kimseler yoktu etrafta ne yazıkki. Kalbindeki dikenlerle yaşayabilmeliydi. Hayat ona böyle öğretmişti.

Kalbi ağrılar içindeydi. Yaraydı her bir yanı. Onlar gittikçe, hep eksilmişti bir yanı, hep büyümüştü yaraları. Geriye kalan....

Sönmüş bir mum! Bir daha hiç yanmayacak olan...