Huzurevleri yaşlılarımızın son durakları mı?

Benim gerçek mesleğim huzurevi hemşireliği ama uzun zamandır imkânsızlıklar yüzünden yapamadığım işimi özlüyorum.

Her neyse konumuza dönelim!

Huzurevlerinde kalan yaşlılarımızı düşünüyorum da bazen içim sızlıyor. Nedeni onların yalnızlığı!

Şefkat beklemeleri ne kadar kötüdür.

Çocuklarını besle büyüt, yeme yedir, içme içir, giyme giydir… Yaşlanınca o çocuklarına yük görünürsün. Sığdıramazlar ufacık odaya…

Bir lokma ekmek yedirirler. Zor gelir onlara.

Benim kendi annem de var babam da. Biri kanserle ve yüksek tansiyonla diğeri ise kalp sorunlarıyla debelleşir ama ben hiç bezginliğimi hissettirmedim.

Hem benim de bir gün yaşlanacağımı düşündüm.

Şimdiki gençlere bakıyorum da anne babaları yaşlanınca ya sokağa ya da huzurevlerine bırakıyorlar.

Ne oluyoruz ya?

Bizler eskiden böyle değildik hem değerlerimize hem de ailemize sahip çıkardık.

Şimdi ne oldu da böyle olduk?

Kişiliğimizi kaybeder olduk!

Aynı Avrupalılar gibi 18’i gelmiş çocuğuna “hadi git başının çaresine bak” der çocuk da ana babayı bir yabancı görür orda.

Bizim yapımız da oraya doğru gidiyor. Çünkü huzur evleri doldu taştı

Bu olaya ses çıkaracak bir babayiğit yok mu?

Tamer Yiğit