İçim acıyor

Merhaba yarenler, 

Bugün canım bir başka türlü sıkkın. Oysa İstanbul’da hoş bir sonbahar havası hüküm sürmekte. Tam, temkinli giyinip, İstanbul sokaklarını, güzel şeyler düşünerek dolaşılacak bir hava. Bileniniz bilir. Bir başkadır sonbahar buralarda. Tıpkı güneşin, meyvelerin, denizin, kırların, insanlarının da bir başka olduğu bir zamanlar ki memleketim gibi.

Sıkıntı, acı, çaresizlik, şaşkınlık, bekleyiş.. İşte bütün bunlar ülkemin havasını nasıl zehirlediyse artık, ben de nefes alamaz oldum.

Ben ki, anne-baba-kardeşler-evlat acısı yaşamış biri olarak “daha ne olabilir’i “anlayamazken aktım ki hissetmenin uzağı, yakını, eşi, dostu, yabancısı  yok.

Dostlar, canım bu gün çoook sıkkın. Hem sizlerle dertleşmek istiyorum hem de içimden sokaklarda bağıra bağıra ağlamak geliyor.

Kendi gidenlerim için, giden başka evlatlar için, neden olduğunu anlamadan hapis yatanlar için, onların aileleri için,annesinin kucağından okul sokaklarına dökülen çocuklar için, artık bize ait olmayan fabrikalarımız için, ve bütün bunlara rağmen bana “Çin’den sonra dünyanın en büyük istihdamını yakalayan 2. ülkeyiz” diyebilen dostlar için, Irak-PKK ilişkisinin Türkiye-El Kaide ilişkisine ne kadar benzediğini göremeyenler için… Bunları uzatmak o kadar kolay ki  yüreğim el vermiyor. Burada kesiyorum saymayı. Gerisini isteyen tamamlasın artık..

Dünyada 4 mevsimi, 72 milletten insanı, bir onlarca medeniyeti yüreğinde barındıran ve bugün de hala yaşatabilecek bir potansiyele sahip TEK ÜLKE olmanın bedelini bu kadar ağır, içimizden vurularak ödememeliydik.

Karşımdakiler, hemşehrilerim, kandaşlarım, karındaşlarım, soydaşlarım olmasaydı daha az canım yanardı. Bende onların canını acıtabilirdim. Ama görüyorum ki bu duygularım tek taraflı. Ben onlardanım ama onlar benden değilmiş.

Tıpkı Hz.Muhammed’in  bir zamanlar dediği gibi “Ben Arabım ama Arap ben değil”

Ne diyeyim dostlar, İstanbul’da sonbahar, yüreğimde kara kış, ülkemde 4 mevsim. Seçin beğendiğinizi.

Sevgi ve itidalle kalın.