İçimiz Bir Hoşça Kal Ülkesi*

Tüm yüreğimizle kalmak isterken, payımıza gitmek düşen haller vardır hayatımızda.

Öyle gerekiyordur.

Bazen dile gelmeyen bir eksiklik, bazen de bir hiçlik duygusudur kapıldığımız.

Dolduramadığımız bir boşluk ya da sığamadığımız bir fazlalık gibiyizdir birilerinin hayatında.

Mevsimsiz esen serin bir rüzgarın üşüttüğü ruhumuzu saracak, ısıtacak ellerin uzaklığını, dokunulmazlığını hissetmenin dayanılmaz sancısıyla gitmek isteriz…

“Yokluğun her dakika ölüm demek, gitme kal!” diyecek biri yoktur arkamızda.

Ve gideriz…

Her şeyi bir ‘hoşça kal’a sığdırıp gitmek kolay sanırız önceleri.

Ama bir parçamız hep gittiğimiz yerde kalır.

Bu yüzdendir her gidişte biraz daha azalıp eksilmesi insanın…

&

Hayatta bazı insanlarla sadece bir kez yolumuz kesişir.

Bazen bir dost, bazen bir arkadaş, bazen bir sevgilidirler.

Bazen de hepsi!

Çoğu kez farkında olmayız… ve farkında olmadan tüketiriz birbirimizi.

“Ya aradığını bulamamışlığın  ya da artık bulamayacağını anlamışlığın öksüzlüğü” yle gururumuzun kanatları altına sığınırız.

Sonrasında, neleri ıskaladıklarımızın pişmanlığı da hafifletmez sızımızı.

Gitmek, son çıkıştır bizim için.

&

Gitmek, kimsesi olmamaktır biraz da.

Onun hiç kimsesi olmamışsanız ne anlamı vardır yanında kalmanın?

Bu yüzden belki de kendimizle yüzleşmektir gitmek.

Gitmek… başka hayatlara doğru yol almak, başka yaşamlar içinde kendine bir yer bulmak kolay gibi görünse de değildir aslında.

Yorgun ve yara almış yürekler için hiç değildir!

 Savrulup sürüklendiği kıyılarda denizini arayan  bir denizyıldızına benzeriz.

Tam da bu yüzden yeni başlangıçlar asla olmaz hayatımızda.

“Ölüm gelip bize onun gözleriyle bakana kadar...”

*Alıntılar sırasıyla Cahit Zarifoğlu, Ümit Yaşar Oğuzcan, Çetin Altan, Cesare Pavese