İhtilal

"BİZ" devirmişti hükümeti. "SEN" ve "BEN" zindanlara atılmış, yönetim "BİZ"e geçmişti. Yoktu kimsenin şikayeti, kendilerinden vazgeçmeleri onları müreffeh yarınlara götürüyordu. Bencillik müebbet yemiş, kıskançlık hane-i tecavüzden idama mahkum edilmişti. 

Yelkovan akrebin peşinde bir arpa boyu yol almadan af çıktı. Bencillik ve kıskançlık isyan çıkardı, bu isyana "SEN" ve "BEN" de katıldı. "BİZ" iktidarsızlığını kabul edip beyaz bayrak uzattı büyük taarruzun galiplerine. 

"SEN" ve "BEN" olmuşlardı yine. Yine başladıkları yerde. Bu sefer bir anlaşma yaparak girişeceklerdi işe. Birinci maddede, sevginin sonsuzluğu kabul edilecek; ikincide saygı sınırları asla ihlal edilmeyecek; üçüncüde de ilk iki madde -az da olsa- çiğnendiğinde güven devreye girip ilk iki maddenin önemini hatırlatacak diyordu. Dördüncü maddede ise ilk üç maddenin asla değiştirilemeyeceği, değiştirildiğinde ya da kurallar ihlal edildiğinde her iki tarafın da kendi rızasıyla yönetimden çekilmeyi kabul edecekeleri yazıyordu. Kendilerinden emin bir şekilde attılar imzalarını. 

Çok geçmedi... Sevgi azaldı, saygı zarar gördü, güven yeterli gücü göremedi kendinde. "SEN " ve "BEN " kendilerini tanıyamıyor, bu noktaya nasıl geldiklerini anlayamıyorlardı. Uyum içinde yaşamanın sandıkları kadar kolay olmadığını fark etmek ikisini de hayrete düşürüyordu... Bir şeyi delicesine isterken onu kendi elleriyle çıkmaza sürüklemiş olmak ikisinin de akıllarından şüphe etmelerine sebep oluyordu. Sonunda dayanamadılar bu çelişkiye. Yönetimden çekilip ayrı memeleketlere sonsuza dek sürgün edildiler. 

Şimdi "MUTSUZLUK" iktidarda, "YALNIZLIK" da onun başyardımcısı.