İkilem!

Gözyaşları çiçeklerin üzerine düşmüş yağmur damlaları gibidirler! Sesini duymazsın ama yüreğine sızısı vurduğunda anlarsın damlaların gücünü… Hele özlem de birikmişse bir yerinde “mi” ekli sorular sorarsın kendine…

 

Beklemek mi? Beklememek mi?

 

Beklenmek mi? Beklenmemek mi?

 

Kendine bile cevaplarını demek gelmez içinden. Çünkü hep aynı sokağa çıkar meret sorular! Bu arada yağmurun ya da yüreğinin damlaları “tıp tıp” ses etmeyi sürdürürler…

 

Hani akarsu ile tasvir ederler ya zamanı! O anda dahi akıyordur ya da bu yazıyı okurken de aktı!

 

Zamanı biraz geri alma imkânı olsa diye düşündüğün anda dahi zaman akıyordur yine… Yaşamdan bakiye kalan anları, dakikaları, saliseleri de yutarcasına yanında götürerek…

 

Geriye alamazsın! Çünkü o anı yakalamak bir daha mümkün değildir. Senden sebep zayi olur, bazen ise etrafındakilerden sebep zayi olur.

 

Duygularını şiirlere dökersin zaman yine akar. Şiir yazarken de aynı şekilde akmaktadır. Ve sonra zamanı sarf etme adına kendine kızdığın an “yeter” dersin.

 

“Keşke tek bir şiir yazsaydım! Nasılsa başı belli sonu belli…”

 

 

Bojidar Çipof

14 Haziran 2016

 

http://www.antoloji.com/ikilem-205-siiri/