İlaç niyetine...

Canim evde olmak istiyor. Evimde olmak ve kazak örmek… Polar battaniyemi ve kanepemi istiyorum. Dizilerimi istiyorum. Günesin şevkle vurduğu Benjamin çiçegimi seyretmek istiyorum söyle gündüz gözüyle. Bir çorba yapip, kocaman fincan kâsemden höpürdeterek içmek istiyor canım ögle vakti. Kucağımda tepsim, ekmegimi de banayım söyle…

Daraldığımın, depresyonumun işareti midir? “Çalişan kadın sendromu” mu bu? Erkekler hiç mi evde olmak istemez? Onlarda gömlek, kravat yerine şort, atlet… uzanıp gazete filan okumak istemez mi?

Yoksa şımarıklığım mıdır? İşim var, gücüm var iste… Evde oturmanın nesi güzel?

Bir dostum “Uf ya… Senden niye on tane yok.” diyor sanal sohbetimiz sırasında.

- Ne yapacağız benden on taneyi.

- Ihtiyaci olanlar için. Hap gibi alsinlar seni ya da…

Evet… Iyi gelirim bazilarina. Ya da yanlarinda iyi giderim… Savasa gider gibi, acilarina karsi onlarla bir durmaktir benimkisi. Problemlerini çözesim gelir. Gücü az kalmissa bulurum ben bir doping nasil olsa. “Olmaz. Kalk. Hallederiz…”

- Ah bir de içimi sorsan.

- Biliyorum arkadasim. Bilmez miyim?

- Hele ben galiba kendimi ancak bir baskasiyla unutabiliyorum.

- Ama bak, bu da çok yipratici.

Ne kadar dogru bir saptama yaptigimi fark ediyorum içten içe. "Kendimi ancak bir baskasiyla unutabiliyorum..." Acitanlarimin hepsini derleyip toparlayip, atip bir valize, ikincil tutuyorumdur ya ben. Önceliklerime hep karsimdaki giriyor. Hem de en ön siradan… Ama simdi bana faydasi yok. Mesgul edemiyorsunuz beni bu aralar dostlar?

Yoruldum. Durdurun. Inecek var. Evim hemen surasi. Çiçekleri severim. Bir de örgü örmeyi. Sisleri batirayim… Çikarayim… Hadi ne olur. Biraz izin verin. Ilaç niyetine...