İletişim çağında iletişimsizlik

Teknolojik hayat sarmalı içinde direnirken son model cihazlara, kendimi farkli bir zamanda hissediyorum. Tuhaf geliyor bu bana ama, “benim zamanımda” ile başlayan cümleler kurmaya başladım oysa henüz daha kırklarımda bile değilim. Siyah-beyaz yayın yapan tek bir TRT kanalını izlemiş,  Adile Teyzenin “uykudan önce” programını hiç kaçırmadan heyecanla ismini beklemiş biriyim gerçi ama...

İletişimi kolaylaştırmayı hedefleyen ürünler ise gün geçtikce bireyleri daha yalnız ve umursamaz bir hayata itiyor sanki. Herkesin elinde bir ipad, sanal sohbetler yapılıyor artık, karşılıklı içilen bir fincan kahvenin kırk yıl hatırı varken.

Mecburi geldikleri Bayram ziyaretlerinde bile çocukların yüzlerini göremedik ipad ekranlarından. Bi zahmet sofraya teşrif ettiklerinde hangi oyunu kaç puanla bitirdiklerini öğrendik neyseki. Eskiden böyle miydi Bayram gezmeleri, sofraları…   

Kimsenin kimseye sabrı - anlayışı - nezaketi kalmadı, çok hızlı tüketir olduk her şeyi.

Durum böyle olunca iletişim çağında iletişimsizlik yaşamaktan ilişki uzmanlarının kapılarını aşındırıp telaffuz ettikleri standart cümlelere muhtaç hale geldik. 

Her ilişkide inişler ve çıkışlar yaşanir;  güzel olan yüreğinden geçeni diline yansıtabilmek... karşılıklı eleştiriye açık olup ta saygıyı yitirmeden konuşabilmek…. çözüme odaklanabilmek…. affedici olabilmek ... öz eleştiri yapabilmek … özür dileyebilmek…  dürüst olabilmek ….

Sahi bunları ne kadar yapabiliyoruz hiç sorduk mu kendimize ?