İletişim ve etkileşim

Yoga derslerinde öğrencilerle iletişim ve etkileşim içinde olmayı seviyorum. Nasıl ki günlük hayatımızda kimi zaman birilerine bir şeyler öğretiyoruz kimi zaman da birilerinden yeni bir şeyler öğreniyoruz, yoga derslerinde de kimi zaman öğretmen ile öğrenci yer değiştirebiliyor. Ders boyunca bir akışa ve temaya konsantre olunca öğrenciler de fikirlerini ortaya koyabiliyor, öğretmen olarak onlardan yeni şeyler öğrenebiliyor ve belki de daha önce hiç düşünmediğiniz bir gerçekle karşı karşıya kalabiliyorsunuz: "Bunu ben daha önce nasıl düşünemedim?" 

Geçen hafta özel dersimde zirve duruşu "hanumanasana" (maymun duruşu) olan bir akış çalışmaya karar vermiştik. Çok uzun zamandır kalça açıcı bir akış yapmamıştık. Amacımız o gün kalça eklemini; bacakların arkasındaki, önündeki ve yanındaki kasları esnetmekti. Felsefi açıdan ise amacımız bu zor duruşu yaparken sadakat ile zor olanı başarmaya çalışacaktık. Tıpkı bu "asana"nın hikayesinde olduğu gibi... (Ayrıntılı bilgiye https://burcuyircali.wordpress.com/2014/04/06/sadakatle-basarmak/) adresinden ulaşabilirsiniz.)

Başlangıç meditasyonundan sonra "hanumanasana" yapabilmek için gerekli olan kasları ve bölgeleri esnetmeye başladık. Bacakların arkasındaki "hamstring" kaslarını esnetmek için "uttanasana" (ayakta öne eğilme), "padangusthasana" (ayak baş parmağını tuttuğumuz ayakta öne eğilme), "hasta padasana" (elleri ayak tabanının altına koyduğumuz öne eğilme) ve "paschimottanasana" (yerde öne eğilme) gibi asanalardan faydalanmıştık.

Bacakların önündeki "kalça fleksör kaslarını" ise "ashwa sanchalanasana" (yüksek hamle), "anjaneyasana" (alçak hamle), "uttan pristhasana" (kertenkele), "half saddle" (yarım eyer), "virasana" (kahraman duruşu), "supta virasana" (yerde kahraman duruşu) ve "ardha bhekasana" (yarım kurbağa duruşu) ile esnetmiştik.

Bacakların içindeki kasık kaslarını esnetmek için "prasarita padattonasana" (bacaklar ayrı öne eğilme), "water bug" (su böceği), "parsvakonasana" (yan açı duruşu) ve yin yogadaki "half frog" (yarım kurbağa) duruşlarını kullanmıştık. 

Son olarak kalçayı dışa çeviren kasları "eka pada raja kapotasana" (güvercin duruşu), "eye of the needle" (iğneden iplik), "square" (kare duruşu) ve "gomukhasana" (inek başı duruşu) ile esnettik.

Bu asanaları ders boyunca "vinyasa"ların (akış) arasına yerleştiriyor, yoga matının (minderi) önünden yana doğru, yandan arkaya doğru, arkadan tekrar yana doğru, yandan tekrar öne doğru dönüyorduk. Yoga matının her bir köşesini kullanıyor, kullanılmadık bir santimetrekare nokta bırakmıyorduk. Matın dört bir yanını dolaşarak hem sabit bir noktada kalmıyor ve devamlı hareket ediyor hem de ufkumuzu açıyor ve bakış açımızı değiştiriyorduk. 

Bir "asana"dan bir "asana"ya geçerken dengesini kaybeden öğrenci bir anlığına yoga matının dışına çıktı. Bir elini yoga matının dışında yere koyup dengesini tekrar sağladı ve matın içine geri döndü. Döner dönmez de, "öğretmenim bir anda çok korktum. Nasıl da matın dışına çıktım. Matın dışına çıkınca çok ürktüm. Bir saat boyunca şu kadarcık matın içinde bir o yana bir bu yana dönüp akışlar yapıyoruz ve bir santim dışına çıkmıyoruz. Matın dışına çıkmak istemedim. Nasıl da tuhaf geldi matın dışına çıkmak. Halbuki günlük yaşantımızda kocaman evlere, bırakın evleri dünyaya sığamıyoruz. Aslında sizce de ironik değil mi yoga matı ile mezarın birbirine benzerliği? Öldüğümüzde de şu yoga matı genişliğinde ve uzunluğunda bir yere sığacağız ama hayatta kocaman evlere, dairelere ve koskoca dünyaya bile sığamıyoruz. Belki de yoga ve yoga matı bize bunu öğretmek için vardır: Bu matın içinde yaşa. Bu kadar alana sığ. Dönüp dolaşıp gideceğin yer bu mat kadar bir yer..." Ve işte o an aydınlandım: "Bunu ben daha önce nasıl düşünemedim?" 

Derslerde iletişim ve etkileşim içinde olmak... Alışveriş... Almak ve vermek... Alma ve verme döngüsü... Ne kadar verirsem, o kadar alırım... Önce vereceğim ki alacaklarım için yer açılsın... Maddi değil, manevi... Fikir alışverişi... Felsefi düşünceler ve etkileşimler...  Kim öğretmen, kim öğrenci? Bunlar üzerimize yüklenen roller sadece. Her an öğretmen ve öğrenci yer değiştirebiliyor. Kimi zaman öğrenciler yepyeni fikirler ortaya atıp öğretmenlere bir şeyler öğretiyor ve o an "bunu ben hiç düşünmemiştim. Ne kadar güzel bir yorumda bulundun ve beni aydınlattın. 'Namaste' yani 'senin önünde saygıyla eğiliyorum'."