İlhan Selçuk için duygularım.

Ölüm yıldönümü. Kaç yıl oldu aramızdan ayrıldı. Belki de bu söz doğru mu? Hayattan vazgeçeli desek.

İlhan ağabey içimizde bir ses, bir yürek, bir içli şarkı gibi. Yüreklerimizi, sardı, aydınlattı .

Düşünceleri ile, duyguları ile o yanı başımızda, belki de km. lerce uzaktaydık ama, en yakınında idik. İlhan Selçuk Anadolu insanının kalbinde hep parlayıp, yanıp durdu.

İlhan ağabeyin sevdiği şehri Muğla seyrinden notlar düşmek gerek , diye düşündüm.

Muğla’nın o kendine özgü duyguları ile aydınlattığı kentinde Muğla evleri meşhurdur. Mütevazi ve sade. Sağlıklı bir yaşam sunar.

İlhan Selçuk tarihi Saburhane semtinden bir Muğla evi satın alır. Restore ettirir. Muğla evlerini yaşatmak adına o yıllarda özellikle Mimarlar Odası'nın görkemli bir çabası vardı. Muğla evini satın alıp yaşatmak.

En çok bu evde dinlenmeye çekilirdi. Yine daha önceki yıllarda aramızdan ayrılan sevgili eşi Handan Selçuk.

Muğla sokaklarında, çarşısında dolaşmayı öyle severdi ki. Sevgiyle anıyorum.

İlhan ağabey ise belki bir veya iki gün kalır, dönerdi. Bu evin Muğla Büyükşehir Belediye Başkanlığı tarafından mutlaka "İlhan Selçuk evi" olarak Muğla halkına açılması gerektiğini düşünüyorum.

İlhan ağabey Akyaka’nın o dayanılmaz muhteşem güzelliğinde dost sohbetleri dinlenceyi seçer ancak, üç gün kalırdı. O hemen gazetesine dönmek isterdi.

Akyaka'ya hep sevda düşer. Bir de geceleyin yıldızlar yağar.

Turkuaz renkli suları… Geceleri gevezelik eden kurbağaları, her gün yeni bir melodidir koyları.

Bir yaz dinlencesinde bir gün o yumuşak ve aydınlatıcı sesi ile “Nabide” derken yaşadığım o eşsiz canlılığıyla, o sesi nasıl unutabilirim.

Yine Uğur Mumcu’nun öldürülüşünde. Binlerce yağan telgraf, mesaj, faks arasında sıkışmış kağıdımda İlhan ağabeyi de selamlarken telefona sarılışım.

Karşıma çıkan o ani ve içli ses İlhan ağabeyle birkaç kelime konuşmanın üstün heyecanını nasıl saklayabilirim!.

İlhan ağabey geçmişten bugüne, yarına, geleceğe, gelecek nesillere özel bir duruş, ender bir aydınlık, yalın katıksız bir düşünce ve sevgi, barış, insanı bağrına basan.

Ölümünden önce o anlar, aldığım yanıtlar “şimdi ona gidiyoruz” derken belki km. lerce uzaktaydım ancak, o an sanki odasında onu dinliyor gibiydim.

Muğla Kültür festivalleri o yıllarda çok daha güzel ve büyük , etkileyici kutlanırdı.

İşte o yılların birinde şimdiki katlı otopark yeri binasında eski Belediye sinema vardı. Yandı. Belediye sineması işte o salonda bir toplantı yapılmıştı.

Toplantıya Aziz Nesin, İlhan ağabey ve birkaç konuşmacı daha katılmıştı. Aynı toplantı bir başka konu ile önceki yılda da yapılmıştı. Aziz Nesin sordu? Geçen yıl ki toplantımızın konusu neydi?

Salonda birkaç kişi el kaldırdı. Kızmıştı Aziz Nesin, "olmaz ben Anadolu’nun birçok köşesine gidiyorum, neden Muğla’da az sayıda insan var diyordu?" Gerçekçiydi Aziz Nesin.

Oysa ki, Anadolu’nun her alanından kucaklanmalı Anadolu aydınlanması.

Ve İlhan ağabey söz aldı , "biz daha çok geleceğiz, biz daha çok vereceğiz, insanlarımıza anlatacağız ki, insanlar gelecekler, anlayacaklar. Henüz ikinci toplantımız derken inceliği ve sevgisiyle , duygusuyla kucakladığı o Muğla . O Anadolu insanları…

22 Haziran 2011 tarihli Cumhuriyet Gazetesi’nde Oktay Ekinci ağabeyim şöyle yazmıştı (Saygıyla anıyorum)

” Bir yıl olmuş İlhan Selçuk’tan ayrılalı. Daha doğrusu adeta bir kara sevdaya dönüşmüş bir Cumhuriyet tutkusunun dur durak bilmeyen savunmasında sonsuz dinlencesine çekileli. Aradan onca yıl geçmesine rağmen hala Cumhuriyeti savunmak. İnanılır gibi değildi. Yedi düvele diz çöktüren bir destanın esenliğine koca bir ömrü adamak ise dayanılır gibi değil.”

Aynı tarihli gazetenin Ege sayfasında Serdar Kızık ise şöyle sözü bitiriyordu;” İnsanlığın yaşamıyla örtüşüyor; ömrü tarih öncesinden başlayıp, gelecek yüzyıllara uzanıyor…”

Evet İlhan ağabey geçmişten geleceğe yanıyor, ışık. Kalp penceresi hala açık, hep yaşayacak yıllar süresince sürecek düşünceleri, hiç kapanmayacak O “PENCERE”…

(N.K)