Ilımlı İslam ve bendeniz

Artık, mahallemizde her gün bir koşuşturma var. Her gün, bir şişman kadın, evinde Kur'an okutuyor.

Çocuk parkına babalar hiç uğramıyor. Kadınlar rahatsız oluyor çünkü.

Otobüslerde, kadınların yanına oturmuyorum. Kadınlar, anında öyle bir toparlanıyorlar ki, kendimi tacizci gibi hissediyorum.

Minibüste, yanım boş olduğu halde oturmayıp ayakta duran türbanlı kadına, ahlak, terbiye, namus, insanlık, cinsiyet, cehalet ve sakallı erkeklerin malı olmanın dayanılmaz konforu üzerine bir ders vermemek için yoğun çaba sarfetmek zorunda kalıyorum.

"Fetoloji" ye yenik düşen oportünistlerin "Ne var bunda! Hıristiyanlar da kendi dinlerini..." diye başlayan meşrulaştırma çabaları, tiksinmeme neden oluyor.

Televizyonda, gündelik hayatın tüm ayrıntıları için fetva veren din alimi profesörlerin, şivelerini gizlemek için, örneğin, tüm "e" leri kapalı ünleyerek, konuşmaları ve bu adamları halkımın ağzı açık dinlemesi, daha genç yaşlarda memleketi terketmemiş olmanın pişmanlığını katmerlendiriyor.

Abazan erkeklere pasif cinsellik satan etine dolgun assolistlerin, her fırsatta Allah'ın adını anmalarının, festival düzenleyen belediyelerin hangi partiden olduğunu bir an bile unutmadıklarını göstermesi ve badem bıyıklı erkeklerin protokolde oturup selülitli yırtmaçları izlerken, türbanlı hanımlarının kimbilir hangi saikle, cep telefonularını assolist hanıma zumlaması, "radikal olanın yoksullara, ılımlı olanın protokole" gibi bir ayrıma gidilmesi, midemi bulandırıyor.

Dünyanın dört bir yanında Türkler katledilirken sesi çıkmayanların Gazze tepkileri, Arap olmayanların, artık bu toplum için din kardeşi sayılamayacağını gösteriyor. Ilımlı müslümanlar, bölücüler için tek bir kötü söz söylemiyorlar. Ümmet-i müslüman için "vatan" bir şey ifade etmiyor. Bundan sonra vereceklerinin, taviz değil, vatan toprağı olmasından korkuyorum.

Aydınlanmaya inanan laik bir Türk vatandaşı olarak, acı çekiyorum. Acı.