İlişki oyunları

Aşktan kaçarak aşkı yakalamak ister herkes ve herkes yakalamaktan korkarak aşkı kovalar. 

- Ahmet Altan

Kuralları tutarsız, bir oyunun içinde buluyoruz kendimizi gündemimiz Aşk’a döndüğünde. Popüler kaynaklar “çok geç olmadan sevdiğini söyle”nin yanına “kaçan kovalanır”i ekliyor. Yoğun duyguların etkisiyle dengesi kaçan kimya, doğru yapma isteği bileşimiyle büsbütün bozuluyor. Harekete geçmek için cevapları çelişkili mesajlarda aramaya başlıyor yeniden sevip yara almaktan, hayal kurup hüsrana uğramaktan, deneyip yanılmaktan korkan darbe almış benlikler.

Eylemlere koşul çekiliyor: “mesaja cevap ver ama hemen değil”, “sevdiğini söyle ama O söylemeden degil”, “ ‘evet’ de ama ilk soruşunda değil”. Ama bir yandan da hasret duyuyor bastırılmış istekler asgari cesaretlere. Ve bazen bir filmin bir repliği, bir şiirin bir dörtlüğü, bir şarkının bir nakaratı sorgulatabiliyor ezbere yaşanan ilişkileri.

Biliyoruz artık ki, hatalar, ya çok erken varılmış ya da cok geç kalınmış kararlarla başlıyor. Soru işaretleriyse ne zamanın cok erken, ne zamanınsa çok geç olduğu yönünde. Kim yapıyorsa bu zaman ayarını, aleyhimize mi basıyor kronometreye, yoksa biz kaybetmeye mi oynuyoruz hesap yapmaya başladığımız takdirde?

Cevabını bulamadığım güncel zaman soruları, geçmişime döndürüyor beni. Dönüyorum ve görüyorum ki en homojen aşklarım hep hesapsız kıtapsız etkileşimlerden oluşmuş. Ne zaman ki duygularıma zulmetmeyi dahil etmemişim yaşanabileceklere, ne zaman ki kaçmamış, kovalamamış, yalnızca durmuşum karşısında Onun, o zaman kıvamında atmış nabzım. Ne zaman ki kendimi sevmişim önce, özsaygımı başkasına emanet etmeden, o zaman sevilmek istediğim gibi sevilmişim. Ne zaman ki dünle değil, yarınla değil, sade ve sadece bugünle sınırlı kalmış takvimimin yaprakları, işte o zaman zaman benimle birlikte akmış.

Formülü var mı ki acaba?

Belki şans, belki kader, belki de beklentilerin uyumu… Belki de kapamak kulaklarımızı harici seslere ve kaçmamak korkulandan, belirsizlikten, Aşktan.

Kim bilir…