İlkler

Ali Tuna yürümeye merak sardı derken birden emeklemeye başladı. Neyse en azından ellerimizden tutup evde sürekli gezinme isteği duruldu. Nerde eski Ali Tuna, artık öyle bıraktığımız yerde bulmak yok, dizlerinin üstünde dört ayak bütün gün oradan oraya evi turluyor. Keşfedecek o kadar çok şey var ki, hangi birine yetişsin; sehpaların altına girmek şart, masa örtülerini de aşağı çekmek lazım, mutfak dolaplarına doyum olmaz çeşit çeşit kaplar, tencereler hepsini bir bir indirmeli, koltukların altı da idare eder ama bir de sıkışıp kalmasak...

Bana da çok iş düşüyor haliyle, gözüm hep üzerinde, artık bütün işimiz Ali Tuna; kafasını mı vurdu, koltuk altında sıkışıp kaldı mı, yine neyi üzerine devirdi derken bir bakmışsınız akşam olmuş. Hep derler ya büyüdükçe derdi artar çocukların, doğruymuş oysa hep bekleriz kırkı çıksın, aman üç ayı bitsin, yaşına girsin. Büyüdükçe daha da çok koşturmak gerekiyor peşinden, enerjinizi tüketiyor, ama sevgisi de bir o kadar büyüyor içinizde.

Belki bilinçsiz söylüyor ama anne-baba da demeye başladı oğlum. O anne dedikçe akan sular duruyor, kalbimde kelebekler uçuşuyor,yeniden doğuyorum, yaşama daha da sıkı tutunuyorum onun benim sevgime ihtiyacı olduğunu düşünerek ...

Ali Tuna büyüdükçe daha ne ilkler göreceğiz, ne mutluluklar yaşayacağız kimbilir. Bu küçük adamı yetiştirmek dünyanın en güzel işiymiş.