İmdat!

Birkaç gün sonra tam yedi yaşında olacağım. Bu sene okula başladım biliyor musunuz? O kadar heyecanlıydım ki ilk gün… Kalbim küt küt atıyordu. İlk günler annem hep yanımdaydı. Önceleri oyunlar oynadık, şarkılar söyledik.

Sonra birtakım şekiller yapmaya başladık. Çok zordu o kıvrımlı kıvrımlı şekilleri yapmak. Güzel yapmak isterken herkesten geç bitiriyordum, çabuk yapınca da çirkin oluyordu. Neydi o şekiller? Daha önce hiçbir yerde görmemiştim, tuhaf geliyordu bana.

Öğrendim ki onlara harf deniyormuş. Artık a, e, l, t, i harflerini biliyorum. Ama yine de bir tuhaflık var; öğrendiğim harfler, televizyondaki, kitaplardaki, gazetelerdeki harflere hiç benzemiyor. Kendi kitaplarımdaki Talat, lale, el gibi sözcükleri okuyabiliyorum ama başka yerde karşıma çıkınca tanıyamıyorum. Bir de öğrendiğim şeyleri annemin bilgisayarında yazmayı denemek istediğimde, klavyedeki harfleri tanıyamadığım için hiçbir şey yazamıyorum.

Benden öncekiler, önce normal harfleri, daha sonra el yazısı harflerini öğrenmişler. Söylediklerine göre pek de zorluk çekmemişler. En azından benim kadar zorluk çekmiş olamazlar.

Aslında ben t’yi t gibi, l’yi l gibi yazmak, çocuk dergilerindeki yazıları okuyabilmek istiyorum.

Peki öğrendiklerim gerçek hayatta işime yaramayacaksa, ben onları neden öğreniyorum?