İnadına yaşamak...

Ölüm, uzun uzun susmaktır... Sonra küçük bir fısıltı, ardından birkaç beyaz sözcük Ve bir ses duyumuyla, yeniden başlar hayat... Küçük adımları birleştirdiğinde kocaman bir geçmiş bulursun ellerinde. Mücadeleyle elde ettiğin için doyamazsın kendine... Yine de bir bedeli var ya her geçmişin kolay iş değildir, yıllardır gözlerde bıraktığın suretini silmek...

İnadına anlatırsın kendini, çünkü sen inadına, kendin yazmak istersin hikayeni... Çünkü senin kalbin, inadına yaşamayı seçmiştir... Çünkü yaşam denen şu kargaşanın koynunda, tutunduğun tek dal, senin kendi yüreğindir... Otururken gecenin derin karanlığında bilirsin ki birazdan doğacak güneş... Artık, gündüze geceyi giydirmek yerine geceye güneşi konuk edersin... Duvar gibi insanların, çivi kılığındaki sözleri yaralayamaz artık seni... Çünkü çoktan bırakmışsındır duvarları dinlemeyi, ya da hayat öğretmiştir sana duvarlar için ağlamanın gereksizliğini...

İnadına gülümseyerek başlarsın güne, akşamın kara bulutlu fırtınaları yerini dupduru bir maviliğe bırakır gün inadına gülümser sana... Bir burukluk varsa bile yüreğinde aynada buluşursun aydınlık gözlerinle... Ve elini kalbine koyunca anlarsın ki sen, yaşamayı hakedecek kadar değerlisin... Çünkü sen hiç olmazsa farkındasın sevginin ve çünkü sen duvar değilsin...

İnadına şiirler yazarsın yine üstelik beyazı öğretirsin dizelerine... İnadına gülümsersin elindeki düğümlere çünkü inanırsın artık içindeki güce... Yetişemezsin elbette zamana bilemezsin ki, bir saat mi kaldı sona, yoksa on yıl mı... Zaman da yalan, herşey gibi ama nedir yalan yapan zamanı? Zamana gerçeği kondurmak için, bütün düğümlere inat, bütün duvarlara inat, öleceğini unutmak dalmak hayatın kargaşasına... Ve inadına İnadına İnadına yaşamak...

Deniz Çelimli