Insan, savas, vs vs

Once bir yumurtaya milyonlarca sperm hucum etti... Yumurtaya ulasma umuduyla tum gucleriyle ilerlediler, kimileri yumurta zannettigi yapiya yapisip kaldi... Yine tum gucuyle yumurta sandigi seyin icine girmeye cabaladi... Kimilerinin enerjisi yetmedi...

Sonucta milyonlarca spermden sadece bir tanesi oyle bir kenarciga tutunmus yumurta ile birlesebildi... Uzun ve sabirla katedilen bu yolun ardindan yine uzun bir surecten sonra insan meydana geldi.

Insanlar hayat boyu mucize gormeyi isterken aslinda en buyuk mucizenin bizzat kendileri oldugunu cogu zaman anlayamadi, goremedi ve hatta hic bilmedi bile. Oylece yasayip gittiler bu hayattan.

Insan hep bir kendini begenmislik icinde, ustunluk duygulari ile yasadi, ta ki o an gelene kadar, kimileri o an geldiginde de aynen benzer duygularini korudular. Boylesine zor ve mucizevi bir sekilde olusan hayata insan olarak hic saygimiz olmadi...

Tamam haksizlik etmeyelim simdiye kadar insan irkinin dunya uzerindeki varligi suresince yaklasik 80-85 milyar insan gelip gecti. Elbette bu kadar insan icinde harika ornekler vardi. Ama bugun gorunen tablo ne yazik ki insan irkinin son derece tehlikeli ve ilkel oldugudur. Hala savaslarin oldugu, vahsetin oldugu, kucuk cikarlar icin insan hayatlarinin feda edildigi, buyuk cikarlar icin ise her turlu seyin goz ardi edildigi bir hayati yasamak zorunda kalmisiz.

Mucize sayilacak bir olusum ile meydana gelen biz insanlar bu kadar basit yasamamaliydik. Hayat cok daha guzel, dunya ise harika bir yer olabilecekken tersine bir dunya yarattik. Seri katillerimizin, savaslarimizin, insanlik dramlarimizin oldugu bir dunya yarattik ve gercek bir mucize olan varligimizin hic bilincine varamadik...

Belki de insan irkinin sonunu da bu buyuk bilincsizlik getirecek.