İnsan hikayaleri 5

Bir acı ağıttır gecede rüzgar... Gecenin kör karanlığına bir hançer düşer... Bir çığlık böler derin uykuları...

Yüreklerde kahrolası bir sancı... Bir hüzün.... Bir acı... Bir yalnızlık...

Adamın yalnızlığı, bin yıl sürmüştür... Konuşmayalı unutmuştur konuşmayı... Gülümseyecek bir tek insan geçememiştir kapısından... Kapısı kapı değildir örümceklerin ağıdır... Ağıdır lokmaları... Acıdır suları...

Adamın yalnızlığı, ölüme dayanmıştır... Kapısından bir tek el izi, bir tek ayak sesi, bir tek sokak sesi geçmemiştir... O sokakta unutulmuş bir evdir evi... O sokakta ne bir insan, ne bir ev, ne bir yağmur, ne bir kuş... O sokak yalnızlıktır aslında... Ve adam adam değildir, yalnızlık yalnızlık değildir... Yaşamak, yaşamak hiç değildir...

Adamın yalnızlığı, tutuklu kalmıştır... Masasına bir tek bakış, bir tek gülüş, bir tek sıcaklık oturmamıştır... O unutulmuş bir vardır, bir yoktur... Bir çoktur... Bir hiçtir... Ve adam, insan değildir... İnsan, adam değildir... Ama bir yürek vardır, dünyadır, kalabalıktır, hayattır, sevdadır... Ama yalnızdır... Yalnızlığı ağıt, ağıtı acıdır...

Geceyi böler bir çığlık... Çığlık, acıya, acı ağıta döner... Döner, gider, kaybolur...

Bir eski dost eli kalır kapıda... Kapıda bir eski dost ağlar... Kapı ağlar... Sokak ağlar... Eski dost yakalamıştır yalnızlığı ama adam yoktur... Adam olsa, yalnızlığı tutamayacaktır... Yaman bir çelişkidir, hem vardır, hem yoktur...

Sonra gün doğar..

Yağmur yağar yıkanır kirlenenler... Nehire karışır sahte seviler, okyonusa ulaşmadan toprak emer... Toprağa karışır adam, toprağa karışır yalnızlık... Toprakta filizlenir, çiçek olur... Yağmur yağar, ıslanır... Yalnızlık orada, kapıda, sokakta, ağıtta, adamda kalır...

Bu da bir insan hikayesidir, yaşanmış ve yaşanmakta olan...