İnsanlığın yüzü gülecek mi?

Cumartesi evi havalandırırken bir yandan da mutfakta pişirmek üzere tepsiye dizdiğim börekleri yağladım. Bizim evin minik çocuğu sarı kafesinde dökülen tüyleri ile oynayıp, kafasını uzatıp bana bakıyordu. Cam önüne serptiğim lavanta tozları esen rüzgarla evin içine mis gibi bir koku olarak geri dönüyordu.

Akşam misafir var. Hazırlıklarım devam ederken diğer yandan da çalan telefona yetiştim.

Taksim’de bomba patlamış, ölüler varmış.

Nefesim kesildi.

İstiklal Caddesi en sevdiğim yerdir. Beni tanıyanlar oradan büyük keyif aldığımı bilirler. Fransız Sokağı, kitap satışı ile cafenin bir arada olduğu dükkan, Emek Sineması, Borsa Lokantası, yine İstiklal’den yürüyerek gittiğimiz Limonlu Bahçe, Ara Güler’in cafesi, sıra sıra dükkanlar, Çiçek Pasajı, tünel, otantik mağazalar ve daha birçok güzellik.

Hepsi gözümde canlandı birden.

Artık Taksim’e de korkusuz gidemeyecektik. Hatta sonra İstiklal Caddesi’nde yeğenlerimle gezdiğimiz günlerin fotoğraflarına baktım. Üzerimde mutfak önlüğü, elimde kurulama bezi, başımdaki yazmayla bildiğiniz kala kaldım.

Televizyonu açtım, ağladım.

İnsan bu kadar tanıdık yerlerde yaşanan olayları görünce çok daha fazla etkileniyormuş meğer.

Kaç kere gözümde canlandı o sahne anlatamam.

Ya canı yananlar?

Patlamadan birkaç dakika önce resim çekip, Instagram da paylaşanlar?

Gezmek için gelip, ölerek geri dönenler?

Bitecek mi bu kabus?

Gerçekten sonu gelecek mi?

Peki ya ne zaman?

Ne zaman kurur gözümüzdeki yaş?

Ne zaman unuturuz İstiklal’den geçerken bu yaşananları?

Patlamada yaralanan, durumu ağır olan iki buçuk yaşındaki Asya düzelecek mi acaba?

Ya annesi?

Acaba o da tutunacak mı hayata?

Ne çok soru var aklımda!

Yeniden insanlığın yüzü gülecek mi acaba?