İntihar edenler ve etmeyenler

Ölümden önce bir yaşam var mı?  

Bir şey var ama ona ‘yaşam’ denmez. Faşizm ve engizisyon soslu ‘standart biyografi’ denir.  

Bazıları böyle yaşamayı kabullenemiyor.  

Ben de onlardanım ama intihar yetim yok, çünkü çok fazla ölümle yüzyüze geldiğim için, sağ kalma içgüdüm bilincimden ve bilinçaltımdan bağımsız yaşıyagidiyor.  

İntihar etmiş çok insan tanıdım.  

Bir tanesinin intiharına hiç kimse inanamadı. İnanılmaz vurdumduymaz biriydi. Kendi hesabıma, kendisi kumarbaz biri olduğu için, çok borçlandığından dolayı, intihar ettiği veya etmiş süsü verildiği kanısındayım.  

Bir tanesi kalp krizinden öldü. İntihar olmasının nedeni şu: 20 milyon doları vardı ve nakil kalp bulabilirdi. Dedesi ve babası 50 yaşında öldüğü için, o da 50 yaşında ölmeyi kabul etti ve öldü. Bence bu bir intihardır, çünkü yaşadıklarının ve yaşayacaklarının bittiğine ikna olmuştu.  

Gelelim 3 ressam kadına:  

Biri inanılmaz bir intihar eğilimi olmasına karşın, herkesi şaşırtarak asimile oldu. Yani, ünlü oldu ve para kazandı, hem de o karanlık ruhunun derinliklerini resmederek. Yani, bedeni sağ kaldı ama zihnen intihar etti. İntiharını şeyselleştirdi ki bu istisnai bir örnektir.  

Bir tanesi ruh üşümeliydi. (Bu ruh üşümesi, özellikle Ankaralı, genelde taşralı-bozkırlı kadınlarda çok görülür.) Çevresinden inanılmaz manevi destek almasına karşın intihar etti ve öldü.  

Bir tanesi ressam olamadı, işkadını oldu. Parasızlık yüzünden. Tanıdığım en kırılgan ruhlardan biriydi. İntihar edip öldüğünü, yllar sonra duyduğumda ağladım ki ben insanların ölümüne gülen biriyim, kendi ölümlerime de. Hala içim acır, belki ben onu vazgeçirebilrdim diye, çünkü birara birbirimize çok yakındık, sözümü dinlerdi gibime geliyor.  

Gelelim intihar etmemişlere:  

Yüzsüz 1968’liler ve 1978’liler. Devrim için öleceklerini haykırp, ilk köşeyi dönüp liboşlaştılar. 100.000 kişi de 10-20 kişi davada kaldı. Alkolik olup erken ölenleri çok.  

İntihar edilecek zamanlarda yaşıyoruz. Nokta.