İskele

Denize doğru uzanan tahta iskelenin ucunda oturup ayaklarımı suya sallandırmak istiyorum. Belki bir iki taş atarım suya. Belki arada bir kafamı kaldırıp rüzgarla oynayan martıları seyrederim. Öyle özgürce uçuyorlar ki her seferinde hayranlıkla izliyorum kuşları. Belki iskeleye uzanır gözlerimi kapayıp sadece suyun ve kuşların sesini dinlerim. İçime çekerim tuzlu, yosunlu deniz havasını. Kafamda bir sürü düşünce olmasına rağmen gözlerim dolmaz orada. Denize karşı otururken ağlayamam. İçim yansa da gözyaşlarım akmaz orada. Orada içime huzur çekerim her nefes alışımda. Sadece huzur dolar gönlüm. Önceden bağırarak söylemek istediğim bütün kelimeler dostum olur o iskelede. Kendimi serin suya bırakıp bütün herşeyden uzaklaşmak isterim ama oturmaya devam ederim gene de. Ayaklarımı sallarken kendimle hesaplaşıyorumdur belki de. Rüzgar saçlarımı dağıtsın istiyorum. Belki saçlarım dağılınca kafamdaki düşünceler de dağılır gider diye. Dostum olan bütün o kelimeleri birer birer dağıtmak istiyorum. İskelenin ucunda otururken uçmak istiyorum aslında kuşlar gibi.